De ontsnapping!

Op 13 augustus 1943 was er opnieuw een razzia, en wel op het NIZ. Een uitweg leek bijna onmogelijk. Toch zag ik een mogelijkheid. Die mogelijkheid was dat ik in de bus moest zien te komen met de besmettelijke patiëntjes. Deze werden overgebracht naar het gebouw van de Joodse Invalide. Nu nog een manier vinden om in die bus te komen. Ik ging op onderzoek uit. Ik moest ook nog steeds emmer met eten wegbrengen. Eén nam ik mee, de ander liet ik achter. Ik ging de poort van het ziekenhuis uit. De duitser die op wacht stond, keek me wel na en zag hoe ik de emmer inde auto deed. Onderweg keek ik snel in de bus waarin de patiëntjes moesten zijn. Ik zag dat de bus nog niet vol was en dat men nog steeds bezig was nog meer kinderen te halen. Ik moest nu vlug handelen, want dit moest de laatste of één der laatste ritten zijn om de kinderen te vervoeren.

Ik liep nu snel terug, door de poort, en ging naar de keuken. Daar was Martha, ik liet haar snel haar jas aantrekken. Tegelijk vertelde ik dat we mogelijk een kans hadden om te ontsnappen. Het ziekenhuis was nu praktisch leeg, een enkele uitzondering daargelaten. Samen pakten we de laatste emmer met eten en liepen de poort door. De duitse wacht liet ons gewoon door. Nu moesten we snel handelen. We gooiden de emmer als het ware in de auto en snelden naar de patiëntenbus. We stapten in en zagen dat een aantal verpleegsters met kleine kinderen op schoot. In de hoek zag ik een kussen liggen, ik pakte deze op en frommelde het in elkaar. Ik gaf het verfrommelde kussen aan Martha, zij wekte zo de indruk alsof zij een kind in haar armen had. Zelf ging ik in het uiterste hoekje zitten en verborg me achter een stapel goederen.