Jacob Zwaaf
Frits Slicht
Gespannen zenuwen
Ik vertelde al eerder dat ook het artiestenduo Johnny en Jones in de Joodse Invalide was ondergedoken. Het waren buitengewoon aardige jongens die vooral in die angstige dagen ons met hun opgeruimde karakters enig verzet brachten. Zij deden verder hetzelfde werk als iedereen. Als je niet beter wist, zou je stellig denken in een soort van pension te leven.
De werkelijkheid was echter anders, want er hing een sterke dreiging in de lucht die steeds dichterbij kwam. De zenuwen van een ieder stonden gespannen.
Hoewel we na de ingetrokken sperrstempels nieuwe ausweisen hadden gekregen, was ons lot toch bezegeld. Wij stonden immers opnieuw geregistreerd. Dat spelletje van de tirannen begrepen we maar al te goed. We konden er echter niets meer tegen doen dan alleen de zaak te rekken. Martha en ik konden nog wel elke avond naar huis. Dit zouden we uiteindelijk nog zes weken volhouden (gerekend vanaf 13 augustus 1943).
Een revue
Intussen werden de radioberichten vanuit Engeland steeds gunstiger. Er heerste op een bepaald moment zelfs een vorm van optimisme bij ons allen. Zelfs zo, dat Johnny en Jones besloten een revue te organiseren met doktoren en verpleegsters en overig personeel. Je zou haast geneigd zijn te denken dat men overal in zo’n situatie niet aan een revueopvoering zou denken. Maar dat is juist wat de duitsers ons in zo’n zenuwentoestand wilden aandoen: de geest kapot maken. Het was daarom niet zo’n slecht idee om de strijd aan te gaan tegen de verzwakking van de geest. De revue was bijzonder goed geslaagd, Johnny en Jones kwamen voor het laatst van hun vrije leven met hun repertoires. Alle medewerkers lieten zowel zang als muziek ten gehore brengen. De spanning was zeker op deze avond even van ons geweken.