Op zoek naar een Ausweis

Toen ik terloops uit het raam keek, zag ik bij de Ringdijk een duitse wacht staan en verderop nog één en weer verder nog één. Ik voelde dat er iets ergs ging gebeuren. Ik waarschuwde mijn vrouw en voorspelde dat hier hetzelfde zou gebeuren als in het Centrum enige weken geleden. Wij besloten toch naar ons werk te gaan. De straten waren uitgestorven, we liepen eenzaam door de straten, we voelden de dreiging als een onzichtbare hand op ons toekomen.

Na enige tijd kwam een joodse vrouw ons tegemoet en waarschuwde dat niemand op straat mocht zijn en dat ze zelf gepoogd had het ziekenhuis te bereiken. Maar de grens van geheel Oost was afgesloten. We besloten naar onze collega Jacobson te gaan die ons bij de vorige razzia zo geweldig geholpen had. Hij wist al van alles af en stelde voor om met een aantal collega’s het ziekhuis te bereiken. Het gelukte ons een aantal mensen bijeen te krijgen en één hunner wist een mogelijkheid de razzia te ontlopen. Zonder meer de grens passeren, dat zat er niet in. Thuis blijven zou betekenen dat we als beesten weggevoerd zouden worden. Zo werd besloten dat we naar het gebouw van de commandant van de Grüne Polizei zouden gaan. We zouden hem om een Ausweis kunnen vragen om naar ons werk in het ziekenhuis te gaan. We gingen met een twaalftal mensen, waaronder ook kinderen, naar het gebouw van het toenmalige Koloniaal Instituut. Dit was de tweede maal dat ik het gebouw binnenging. De eerste keer bij een gijzelaars razzia, dus onder dwang, nu vrijwillig. De soldaat die de wacht hield, keek erg verbaasd zo opeens een aantal joden met sterren te zien die hem vroegen om de commandant te spreken. Hij begon te lachen en zei: “Gaan jullie maar naar binnen, jullie komen er toch niet meer uit.” Het was niet bepaald een prettige mededeling, maar we zaten nu eenmaal in het schuitje en konden er niet meer uit.