Mevrouw Bakker-Fioole, geboren in West-Brabant in 1915, woont al een groot deel van haar leven in de Watergraafsmeer. Ze kwam er in 1943 toen haar man, die bij de bereden marechaussee was, voor de zesde keer werd overgeplaatst, dit keer naar Amsterdam. Het jonge gezin kreeg een dienstwoning in de Jennerstraat, op het terrein van de Koninklijke Marechausseekazerne.
" Door mijn mans werk en de hechte banden tussen buren, waren wij snel ingeburgerd. Eind 1944, vroeg in de avond, sprak een hoge Duitse officier me aan met de vraag waar mijn man was en of ik ook iets wist van de andere buurmannen. Hij kwam onze mannen halen om die nacht het kolendepot, waar net een grote voorraad was gestort, die nacht te bewaken 'Volgens mij zijn ze nog aan het werk' antwoordde ik. 'Die bewaking is belangrijk', zei de officier, 'als het goed gaat mag u morgen twee zakken kolen ophalen'. Die nacht zaten wij, zes ongeruste vrouwen, op hun echtgenoten te wachten. De volgende ochtend ben ik op de fiets naar de kolenopslag gegaan. Geen informatie over onze mannen; of de steenkoolberg bewaakt was weten we niet. In elk geval niet door onze mannen. Toch heb ik die zakken kolen meegekregen, in die winter was dat goud waard!
Maandenlang hebben we niets van onze mannen gehoord; we kregen geen enkele informatie waar ze zouden kunnen zijn. Pas na de bevrijding bleek dat ze al die tijd waren ondergedoken vanwege hun deelname aan het verzet. De mannen hadden afgesproken om daar met niemand, ook niet met hun vrouwen, over te praten. Dat was voor de veiligheid van ons en van de kinderen. Nu konden we in alle oprechtheid zeggen dat we echt niets wisten. In de straat zijn wel mensen verraden vanwege hulp aan onderduikers; de overbuurvrouw heeft anderhalf jaar gewacht; toen kreeg ze het overlijdensbericht van haar man. Hij heeft het concentratiekamp niet overleefd".
