Terug op de plek waar ik geboren ben: de Indische buurt. De verwarring is groot: Waar is mijn oude school gebleven? Hoe kan zo’n groot statig schoolgebouw helemaal van de aardbodem verdwijnen? En waar is mijn geboortehuis gebleven? Er moet toch nog wel iets herkenbaars terug te vinden zijn? Zolang is het toch nog niet geleden? Zelf de naam van de wijk is veranderd! Niks geen Oost meer, onder de straatnaamborden staat nu Zeeburg. Nog erger, waar is dan de Soerabajastraat gebleven? Van de straat van mijn kleuterschoolvriendje Henk Vittali is nog maar een klein stukje over! Waar is de rest van de straat? Een grote kubus aan woningen staat op de plek. Er is geen straat meer te herkennen, alleen een vierkante betonnen kolos met balkonnetjes. Welke architect heeft dit nu weer verzonnen?
En dan komt de opluchting: Kijk, de façade van de kleuterschool is er nog! En, oh wat leuk, achter de school is nog steeds het schoolpleintje met de zandbak waarin ik zo graag speelde met mijn schoolvriendje. Waar wij elkaar als kleutertjes zand in de oogjes gooiden als we weer eens ruzie hadden. En zelfs de oude boom staat er nog. De statige oude boom die ontzag inboezemde omdat in de straat geen enkele andere boom was blijven staan na de oorlog. Allemaal opgestookt in de allesbranders vanwege de koude hongerwinter van 1944.
Er moet toch nog meer terug te vinden zijn uit die oude tijd? We beseffen, we moeten er niet met de auto langsrijden, maar parkeren... lastig met al die parkeermeters. Die had je vroeger niet, nou ja, toen had bijna niemand een auto. Volgende keer nemen wij de fiets en gaan we echt zoeken. Zoeken naar alles wat nog wel gebleven is, samen met mijn schoolvriendje Henk, die elke straathoek, elke boom en stoeptegel nog weet te vinden.
Verwarring bij het aanzien van Oost
Een terugkeer bestaat dus niet! Dat zijn je eerste gedachten, als je na lange tijd weer terug komt op de plek in de Indische buurt, waar je geboren bent en waar je altijd buiten gespeeld hebt.
9557 keer bekeken