Auto's waren nog zeldzaam in de 50er jaren al veranderde dat snel. Ik haalde mijn rijbewijs in '63 en mijn ouders kochten toen een 9 jaar oude auto voor 900 gulden. Een Standard Vanguard met drie niet-gesynchroniseerde versnellingen. Een op de drie
schakelverrichtingen (met tussengas dus) verliep zonder kraken (hoera). Slechte accu, dus aanslingeren. Echte richtingaanwijzers, dus geen clignoteurs. Een agent kreeg 'm bij een controle nog midden in zijn gezicht. De auto zag er vervaarlijk uit en iedereen op een zebrapad maakte dat hij wegkwam. Als je eens per 2 maanden een chauffeur in hetzelfde merk tegenkwam groette je uitgebreid. Net familie. Geen kreukelzone, geen autogordels, slechte wegligging, rotte plekken, maar een hoop plezier. Achteraf realiseer je je pas dat elke aanrijding waarschijnlijk een fatale afloop voor de inzittenden gehad zou hebben. Na een jaar heb ik de auto weer verkocht voor 500 gulden. Nooit van mijn leven meer zo'n lage afschrijving op een auto gehad.
Overigens: al waren er in de eerste helft van de 60er jaren nog niet veel auto's toch werd de auto wel steeds betaalbaarder voor jan modaal (die term bestond toen nog niet). Met een auto kon je de wereld om je heen verkennen. Een klaptafeltje en een paar klapstoelen in de auto, een rustige weg uitzoeken, bijvoorbeeld in 't Gooi, en dan aan de kant van de weg in het gras koffiedrinken en de meegebrachte lunch verorberen. Je bleef enkele meters van de weg bivakkeren. Af en toe kwam er een auto langs, dat gaf nog wat gezelligheid. Bermtoerisme heette dat. En je was bepaald niet de enige. Ook elk weekend de auto poetsen totdat hij glom als een spiegel, samen met de buren.
-------------------------------------------------------------------------------
Voor verhaal nr. 10 uit deze serie ga naar:
Het Amolf Instituut aan de Kruislaan