Opvoeden van achter de toonbank

"Als kind gingen wij voor schooltijd 's ochtends bij een paar klanten in de wijk melk bezorgen. Ik vond het best leuk om de melk uit de bus te scheppen - de klanten kwamen met een halve liter maat aan - maar ik had toch liever niet dat iemand van school me zag. Ik was daarom blij dat ik op de Hogewegschool zat, buiten de wijk " vertelt Aaltje den Hartog.
Toen ze wat ouder was ging ze op zaterdag een tante helpen die in de Jordaan een melkwinkel had, daar werd ze wel voor betaald. Ze mocht het geld houden van haar ouders ; 'voor mijn uitzet'. Financieel konden haar ouders zich redden, mede omdat ze groenten hadden van de volkstuin van vader ( Klein Dantzig) en moeder heel handig was. Zo heeft moeder een keer van crèpe-papier jurkjes gemaakt voor het verkleed afzwemmen. De volkstuin op Klein Dantzig was tevens de plek om uit te gaan op zondag. Hoewel het leuk was dat moeder dan een pan soep en broodjes meebracht, vonden de kinderen het eigenlijk een saaie speelplek. Toen Aaltje later verkering kreeg wilden haar ouders niet dat ze dure cadeau's zou accepteren, dat mocht pas als ze getrouwd was.
Na haar trouwen werd Aaltje zelf winkelierster en toen ze moeder was geworden merkte ze hoe lastig het was om tijd te vinden voor het ouderschap. " Toen mijn dochter klein was, zette ik haar boven in de kamer in de box en zette de radio aan, zodat ze wat muziek hoorde. Of ik zette haar in de kinderstoel in de winkel. Een keer heeft een klant haar op een andere plek neergezet omdat hij vond dat ze op de tocht zat. Er zijn ook wel eens klanten geweest die Renate meenamen als ze zelf met hun kinderen naar Artis gingen. Later toen ze naar school ging kon ik haar tussen de middag geen aandacht geven, want dan was het juist erg druk. Ze ging dan haar verhaal bij de buren doen, ze zegt dat ze er heel zelfstandig van is geworden. Ik ben nooit naar ouder avonden geweest, daar had ik geen tijd voor,mijn man wel. 's Avonds ging ik dikwijls de étalage opmaken en 's ochtends stond ik voor 7 uur al in de winkel. Mijn jongste dochter - die gehandicapt is - heb ik ook tussen de bedrijven door opgevoed. Daarbij heb ik hulp gekregen van de oudste. Mijn dochter vond het - toen ze groter werd - niks aan om in de winkel te helpen, ze vond spek in blokjes snijden en bakjes met salade vullen een rotklus en stond liever bij de kaaswinkel te helpen.Helpen bij de ´sisaretten` zaak (tabakswinkel) was ook leuker. Ze heeft uiteindelijk een heel ander beroep gekozen en dat vonden mijn man en ik prima. Ze is nu styliste en heeft een grote hobby: haar 3 kinderen. Die krijgen wat ze zelf tekort is gekomen`.