Eén van mijn overburen in de Vrolikstraat was in de jaren tachtig een 'klassieke' Marokkaanse 'gastarbeider'. Een man die zijn gezin in Marokko gelaten had en hier zo goedkoop mogelijk woonde in een vervallen souterrain dat hij deelde met een landgenoot. Het was een vriendelijke man die mij wel eens een kopje thee aanbood. Hij vertelde dat hij eerst bij de groenvoorziening had gewerkt. Dat werk, in de buitenlucht, met je handen in de grond, had een lage status. Hij had daarom de - achteraf fatale - fout gemaakt om over te stappen naar een asfaltfabriek. Daar waren zijn longen eraan gegaan. Hij was nu halverwege de vijftig en had naast die verrotte longen, hart- en maagklachten. Van de dokter mocht hij een deel van het jaar in Marokko doorbrengen. Op een dag begon een buurvrouw een gesprek met me over deze Marokkaan. Zij woont al haar halve leven in de straat. Een vriendelijke oude vrouw uit de arbeidersklasse die zichzelf ontwikkeld had en graag, zo lang het kon, een lunchconcert in het Concertgebouw meemaakte. Op vertrouwelijke toon begon ze uit te varen tegen onze Marokkaanse overbuurman: dat hij van 'onze' sociale voorzieningen profiteerde en ondertussen in Marokko elk jaar een kind erbij maakte vanwege onze kinderbijslag. Van haar had ik zo'n verhaal niet verwacht. Geschrokken vertelde ik haar een paar feiten over zijn leven. Hoe zwaar en moeilijk dat geweest was. "Oh, u spreekt wel eens met hem," zei ze verbaasd. Om vervolgens op vanzelfsprekende toon door te praten: hoe keurig de overbuurman als een van de weinigen zijn stoepje schoonhield en hoe hij soms buren op een maaltijd trakteerde. Zij kénde wel een andere kant van hem, maar ging er blindelings vanuit dat je als Nederlanders onderling liever vooroordelen uitwisselde. Het was voor ons beide een wijze les.
Dit verhaaltje is een fragment uit het boek: Leven in de Vrolikstraat: een wandeling