Na een aantal gezellige lessen kwam er dan toch een eind aan onze cursus. Ik kan me nog goed onze eerste ontmoeting herinneren. Allemaal wat onwennig op de zolderkamer van het Historisch museum. Charlie (de vrijwilligerscoördinator) stelde zich aan ons voor en daarna was het de beurt aan ons. Vervolgens een rondleiding door het museum.
De maandag daarop maakten we kennis met onze trainster Christina en hup aan de slag! Christina heeft op haar enthousiaste manier verteld over tips om herinneringen te stimuleren, de hulp van lichaamstaal en houding. En dat een tekst ‘goed’ is als hij je raakt. Gelijk aan de slag om met een medecursist een oefening te doen, we hebben elkaar geïnterviewd, naderhand vroeg Christina hoe het ons afging en tussendoor had zij ons nauwlettend in de gaten gehouden. In de volgende les een luisteroefening. Het viel niet mee om op een correcte manier iets na te vertellen. Luisteren is moeilijk terwijl we toch twee oren hebben gekregen en maar een mond dan zou dat toch moeten lukken. Maar de mond stond wel erg centraal in onze groep. De trainingen, soms intensieve gesprekken afgewisseld door een les op de computer. Tussentijds werd de website vernieuwd en werd de groep kleiner.
Uiteindelijk zijn we toch met zes verhalenverzamelaars geëindigd. Ieder kreeg als afsluiting een map met daarin zijn/haar eigen verhalen en een persoonlijke herinnering van onze trainsters Christina en Charlie.
Een opmerking van Christina wil ik belichten, ‘Ik heb nog nooit zo’n praatgraag groepje gehad’. Ik kan me dan ook heel goed herinneren dat Christina iedere keer even met haar vingers knipte met de kreet ‘jongens zullen we het even centraal houden?’. 30 maart hebben we het als afsluiting nog gezelliger gemaakt met thee en taart! Wat zullen we het kletsen missen, dus kletsen we gewoon door op papier! Bedankt!
