Het eerste opklapbare stapelbed in Nederland

Auteur: Anke Mul
Dapperbuurt

Voordat De Roomtuintjes in de Dapperbuurt gebouwd werden woonden veel grote gezinnen in tweekamerwoninkjes.

Mauritskade met huis van fam van der Linden Mauritskade 1957 Mauritskade met huis van familie van der Linden 1957

Mauritskade met huis van fam van der Linden Mauritskade 1957 Mauritskade met huis van familie van der Linden 1957 Door: Marc van der Linden

Alle rechten voorbehouden

Deze huizen zien er van het vooraanzicht groot uit, maar wat erachter zit is allemaal vrij klein. Ik was vijf jaar toen ik hier kwam wonen. We zijn in 1957 weggegaan uit de Jodenbreestraat, waar die tunnel onder de rotonde doorloopt, aan de achterkant van de Mozes- en Aronkerk. We hadden de keus uit dit pand en een pand op de hoek. Dat pand heeft mijn vader niet genomen omdat daar op elke etage een kamer was. En met een gezin van zes kinderen loop je dan de hele dag de trap op en af. Hier was het wel heel erg klein want dit was een tweekamerwoning. Dit was de hele winkel en dit was de slaapkamer van mijn ouders, de zondagse kamer. Beneden, in een kamertje van 3 bij 4 meter, was de huiskamer, keuken en slaapkamer in één. In die huiskamer sliep ik met mijn jongste broer. Eerst in een opklapbed en later in het eerste opklapbare stapelbed in Nederland. In dat kamertje stonden twee opklapbare stapelbedden.

Toen werd er nog gehamsterd met ruimte, tegenwoordig niet zo erg meer. Wij hadden het in principe heel riant want hoeveel mensen denk je dat er hierachter (Pontanusstraat, Von Zesenstraat, Commelinstraat, Wagenaarstraat) in halve woninkjes zaten met vijf, zes kinderen. Als je hier om de hoek de Pontanusstraat inloopt en je komt bij het tweede blok, dat is nog oudbouw. Dat zijn woninkjes van 25 vierkante meter. Ook al zou dat een huis zijn geweest wat 10 of 11 meter diep was, het waren twee woninkjes. Dus dan moet je je voorstellen hoe er gehamsterd moest worden met ruimte, want het was eigenlijk een kamer alkoof. Daar is De Roomtuintjes voor gebouwd, zodat mensen grotere woningen hadden.

Alle rechten voorbehouden

1799 keer bekeken

2 reacties

Voeg je reactie toe
Joke Uitzinger -Schaap

pieter vlaming straat

Goh wat leuk om te lezen lk woonde ook in de pieter vlaming straat op nummer 80 1 hoog ik bemn van 1949 en ik heb er gewoond tot 1974 en toen ben ik naar de Roomtuintjes verhuisd tot 1984.Ik hoop dat ik wat reactie krijg. Groetjes Joke Schaap

Herman van Eekelen

Een alkoof met een loopruimte van één vierkantemeter.

Wat Anke Mul schrijft klopt als een bus.
Ik ben geboren in de Pieter Vlamingstraat 39 2 hoog (het pand is allang gesloopt en er staat nu nieuwbouw) en deze "woning" bestond uit een kamer van 4x4 meter, een alkoof (zonder ramen) van 3x3 meter, waar mijn moeder 3 bedden in had weten te proppen, waardoor je een maximale loopruimte van één vierkante meter overhield. Dan was er nog een keukentje van 4x2 meter en als je naar het toilet moest, dan moest je dóór dat keukentje, over de gang langs het trappenhuis. Die zat dus buiten de eigenlijke woning. Je kon dus nooit in je blotekont even snel naar de WC, zonder het risico te lopen dat je 'betrapt ' zou kunnen worden door de buren die de trap op of af kwamen. Een goede timing was dus noodzakelijk om ongestoord je behoefte te kunnen doen. Het enige wat je scheidde tussen jou en de buren, was een deur die niet opslot kon. En als je toevallig bruinebonen van 7 cent de kilo had gegeten, dan kon iedereen meegenieten van de aroma die het restand van deze avondpot verspreidde.
Trouwens, op de foto herken ik het Café op de hoek van de Mauritskade en de Pontaniusstraat. De bovenverdiepingen zijn later door brand verwoest, waardoor nog enkel het Café er nog een tijdje gestaan heeft zonder bovenbouw.
Ik ben daar als kleine jongen nog wel binnen geweest en later als grote jongen ook nog wel eens, alleen had het toen voor mij niet meer dat misterieuze van het donkere hol waar mensen op een kruk zaten te slempen en te lallen (in mijn kinderlijke fantasie).
Ome Jaap (bijnaam 'De Tassen knipper'), die mocht ik wel, logisch, want van hem kreeg ik wel eens een stuiver als hij boven zijn theewater was en een stuiver was in die tijd een hoop geld voor een kind. Kon ik weer naar de Commelinstraat waar twee snoepwinkeltjes (Pekie) naast elkaar zaten en waar je uit kon zoeken vanaf één cent.
Naast het Café aan de kant van de Mauritskade, daar zat een bloemenzaak van Fleurop en bóven die bloemenzaak woonde op één hoog haringman Hardenbol, die zijn stal aan de overkant bij de brug had en met zijn zoon ben ik een tijdje bevriend geweest.
Wij speelden practisch alleen maar op straat, ook al omdat er in huis geen ruimte was. Daar kwam je alleen maar om te eten en te slapen eigenlijk, ik wel in iedergeval.
Nog vóór dat de Roomtuintjes er kwamen, was er een Bodecentrum. Onzinnig natuurlijk om op deze plek zoveel vrachtverkeer toe te laten. Maar vóór het Bodecentrum er kwam, was dit een van de fijnste plekken om te spelen. Aan de kant van de Zeeburgerdijk stonden 7 huizen en die stonden dan ook in de buurt bekend als 'de zeven huizen" en verder waren daar de twee sloten waar wij kikkervisjes probeeren te vangen met een schepnetje en de rest was alleen maar zand, ingeklemd tussen de Pontanusstraat, de Zeeburgerdijk en de spoorlijn. Daarom stond deze plek bekend als 'Het Zandje', dat zal niemand verbazen denk ik. Helemaal aan het andere eind, tegen de spoorbaan aan, daar was een soort van speeltuin, de enige in de hele Dapperbuurt. Daar ging ik, toen ik wat ouder werd en de straat uit mocht, altijd met een stel vrienden en vriendinnen naar toe, een soort van hangplek dus eigenlijk. Ik heb er menig uurtje doorgebracht en heb daar ook mijn eerste verkering gekregen. Heerlijke tijd, ik zou het zó over doen, écht waar!
Maar ja, je wordt ouder, gaat werken en dan is het afgelopen met het flierefluiten. Maar ik heb er nog altijd de beste herinneringen aan!