Maggi in de Wagenaarstraat

In 1962 verhuisde mijn oma Storteboom naar een verzorgingshuis. Een aantal van haar spulletjes ging naar mijn ouders en via hen kwam later ook het een en ander bij mij terecht. Mijn herinnering gaat terug tot ongeveer 1950, meer dan 50 jaar geleden. Oma had een klein keukentje, met een ouderwetse glazenkast met gordijntjes en een kleine schouw waarin het Etna-fornuis stond. Aan de muur het pottenrek en het zwart email zand-zeep-sodastel met bijbehorend lepelrek. Een koelkast had ze niet, maar wel een zogenaamd vliegenkastje, dat aan de buitengevel gemonteerd was. Het kastje had wanden van vliegengaas en de wind woei er dus fris doorheen. Boter, kaas en melk bleef zo lekker vers. In de winter tenminste. In het pottenrek zaten de eieren en diverse kruiden en in de glazenkast stonden twee flesjes, die een enorme aantrekkingskracht op me hadden: de Maggi voor de soep en ketchup voor de sla. Deze heerlijke smaakmakers kenden we thuis niet en ik was er werkelijk dol op. Als oma het niet merkte, deed ik stiekem de kast open en stak vlug mijn vinger in de ketchup. Het flesje Maggi met het gele tuitje zette ik gewoon direct aan mijn mond. Aan het plafond in het halletje hingen een paar ringen, waaraan mijn opa en oma regelmatig kunstjes deden. Ze hielden van zwaaien en konden zich goed optrekken. Mijn zusje en ik maakten een zwaantje of hingen met ons kop naar beneden aan onze knieën. We klommen op het stoofje om er bij te kunnen.