"ik ben in 1947 in Amsterdam komen te wonen, op de Kruislaan 218. Ik was toen 6 jaar ongeveer en had samen met mijn moeder en mijn oudere broertje de Jappenkampen overleefd, want wij waren in Indonesië geboren. Mijn vader was omgekomen in Burma en mijn moeder was tijdens de oorlogstijd zo ziek geweest dat ze nauwelijks
voor ons had kunnen zorgen. Ik herinner me nog goed hoe mijn broertje en ik tijdens het binnenlopen van de repatriëringsboot in de haven van IJmuiden heel erg moesten lachen om alle mensen op de kade die rode wangen hadden, zoiets hadden wij nog nooit gezien. We zijn een paar maanden opgevangen door familie in Enschede en toen naar Amsterdam getrokken. Inmiddels was mijn moeder hertrouwd.
Ik kwam op de van der Waalsschool waar de kinderen niet geloofden dat ik uit Indonesië kwam want ik had een heel lichte huidskleur, werd wel sproetenkoningin genoemd. Ik herinner me nog een Wimpie en Carla die ook uit Indonesië kwamen en die in een pleeggezin woonden als ik me goed herinner. Ik schrok heel erg van de schooljuf- ze heette iets van juffrouw Morrau- omdat ze zo schreeuwde voor de klas, in Enschede had ik op een klein schooltje gezeten waar alles gemoedelijk ging.
Om de weg naar school af te snijden vanaf de Kruislaan legden we planken over een boerensloot, tot ergernis van de boer. Ons huizenrijtje lag toen nog te midden van weilanden, soms stonden er koeien. Er was ook veel braak land waar wij als kinderen fantastisch konden spelen. Hoge brandnetels zorgden dat volwassenen weinig kwamen kijken op de plek waar we een eigen plek hadden gemaakt door een rondje brandnetels plat te trappen. We bouwden hutten en groeven kuilen en pikten appeltjes in een boomgaard. Soms stond er een kiepkarretje van de slager dat we volgooiden met koeienvlaaien en met Oud en Nieuw hielden we een wedstrijd met de kinderen uit de Bunsenstraat wie het langst brandende vuur kon stoken. Wij wonnen altijd, want wij hadden ouder hout We speelden heel veel buiten, jongens en meisjes door elkaar, gereformeerd, katholiek: het maakte allemaal niets uit. Van een katholiek vriendinnetje hoorde ik waar de kindertjes vandaan kwamen; uit de hemel! Vervolgens vroeg ik aan mijn moeder: kom ik ook uit de Hema?
Ondanks een ongelukkig familieleven - met mijn moeder had ik weinig binding en mijn strenge stiefvader sloeg veel - heb ik dus toch goede herinneringen aan Oost.
