Zo'n dag als gisteren. Hoe is die nu gegaan, die nacht alleen al ?
Ik kan niet slapen en sta voor het raam.
Het is doodstil. Ook de straten zijn verlaten. Bij de pizzazaak aan de overkant brandt nog wel licht. Maar klanten zie je niet meer. Een enkele auto rijdt nog rond om een plekje te zoeken om te parkeren. Zelf zit ik dan in mijn pyjama achter mijn bureau. Natuurlijk heb ik het koud.
Mokerslagen in het Mammoet gebouw
Als dan op de maandag de eerste mokerslagen vielen, wist je het al: weer een verbouwing, weer een keuken slopen met bruut geweld.
De lift wordt in die dagen geweld aangedaan; och wat geeft dat nu die kalkvoetstappen overal, die beschadigingen aan de liftdeur. Laat de liftmonteur maar komen of is die al onderweg ?
Jaren geleden hing er wel eens een briefje dat er verbouwd ging worden. Nu gebeurt dat niet meer want je hoort het toch wel. Maak je niet druk want die muur moet toch weg, een fluitje van een cent. Het gebouw is toch van goedkoper materiaal opgebouwd is mij verteld door de architect.
De eerste tien dagen zijn het moeilijkst zowel binnen als buiten. Ze noemen dat 'strippen van de flat'. Alleen de voordeur blijft in de scharnieren. Na drie maanden is zo'n verbouwing wel gereed. Maar wat horen wij nu in onze flat ? Een waterstroom ? Nee dat is de lente, een nieuw geluid. Je moet er gewoon een beetje aan wennen. Alle leidingen moeten hun nieuwe weg nog vinden, dat kost even moeite hoor. De isolatie is zeker vergeten.
Het is twee jaar doorgegaan dat waterstroomgeluid, door welke oorzaak dan ook is het geluid nu niet meer te horen.
