Méland Langeveld
Ik sta voor het raam en kijk naar de langsdwarrelende sneeuwvlokken. Sommige zweven even voor me omhoog om vervolgens voorgoed in de massa op te gaan. En terwijl ik het vrolijke spel van de vlokken aanschouw, dringt het tot me door dat ik haar al dagen niet heb gezien. Omaatje met haar blauwe hoedje. Driemaal daags schrijdt ze met haar wandelstok en haar hondje over het plein. Ik denk terug aan de spekgladde stoepen van enkele winters geleden. Op goed geluk bel ik bij omaatje aan. Het duurt even voordat ik het koord hoor schuiven en de deur met een klik openvalt. Een vrouwenstem vraagt me wie ik ben.
‘Komt u maar boven,’ roept ze, nadat ik heb verteld wie ik ben, en dat ik haar hondje wel wil uitlaten.Het licht springt aan. De loper op de trap vertoont slijtageplekken en zit nog maar op enkele plaatsen met roeden vast.
‘Komt het u niet al te ongelegen?’ vraagt ze.
‘Wel nee, het is voor mij een kleine moeite, en het is erg glad buiten.’
‘Dat vind ik reuze fijn van u.’
Buitengekomen glibbert Shirley achter me aan. Het onberispelijk opgevoede hondje blijft op de stoep doorglibberen terwijl ik het bevroren gras verkies dat minder glad aanvoelt. Halverwege het plein draait Shirley zich resoluut om. Het koord rolt uit en ik schuifel achter haar aan terug naar haar huis. Omaatje is verbaasd over het gemak waarmee ik de eigenwijze Shirley mee naar buiten heb gekregen. Ze nodigt me uit voor een kopje thee. De woonkamer is schaars verlicht. In de hoek staat een altaar met een twinkelend waxinekaarsje in een rood glaasje. Erboven hangt een portret van Jezus met blonde haren, in zilver omlijst. Naast het altaar een Mariabeeld dat me lief toelacht. Een kerkorgel met koperen pijpen staat tegen de muur. De witte en zwarte toetsen glimmen sterk.
‘Mijn man was orgelbouwer. Dit orgel komt uit een kerkje dat gesloopt werd. Dat vond mijn man zonde en nam het orgel maar mee naar huis.’
‘Dat u aanbelde om mijn hondje uit te laten, beschouw ik als een wonder.’ Haar stem klinkt helder, niet aangetast door de tijd.
‘Ach, het is toch veel te glad voor u. Ik had u nog niet met uw hondje zien lopen, en dacht ik bel gewoon aan.’
‘Nu ja, normaal gesproken doe ik niet open, maar zo net in ’t nieuwe jaar dacht ik dat u misschien m’n zoon zou kunnen zijn…’ Haar stem slaat over. ‘Hij heeft al bijna zeven jaar niets meer van zich laten horen.’
Ze schenkt een kopje thee in en praat in rap tempo door.
‘Daar zat m’n man…’ Ze wijst met haar geplooide hand naar de eettafel in de achterkamer. ‘… de boekhouding te doen en zakte ineens in elkaar. Hartstilstand. Mijn zoon en ik zaten hier in de voorkamer toen het gebeurde…’
Ze vertelt dit zonder een spoor van emotie. Het gebeurde jaren geleden toen ze zeventig was, nu is ze negenentachtig.
Gedurende de eerste week van het nieuwe jaar laat ik trouw haar hondje uit tot het moment dat de dooi intreedt. Ik beloof haar spoedig weer eens te bezoeken, maar daar is het nooit meer van gekomen.
Nu, enkele jaren later, ga ik net als toen naar haar toe. Ik druk op de bel, de deur springt open.
‘Wie is daar?’ vraagt een mannenstem ergens boven in het trappenhuis.
Ik frons mijn wenkbrauwen.
‘O, sorry, ik vroeg me af hoe het met de oude mevrouw is. Is alles goed met haar?’
Even is het stil.
‘Mijn moeder is vorige week overleden,’ klinkt het nors.
Ik slik, condoleer hem en wens hem sterkte.
Hij mompelt wat. Dan trek ik de beneden deur dicht.
Later die middag sneeuwt het, en zie ik het altaar, het Mariabeeld en het kerkorgel in een vrachtwagen gaan.
Het omaatje met haar hoedje en haar hondje zijn voorgoed uit het straatbeeld verdwenen.
Uit: Onalledaags, 2019.