Peter Kropveld
Boris
De eerste die langskwam was Boris. Een leuke jongen van negen jaar met prachtig lang haar. Boris wilde weten wat we met de oude cassetterecorder en de microfoon deden. Als je wilt mag je hier zelf gaan zitten, dan gaan we jou een paar vragen stellen. Dat wilde Boris Bakker wel. Maar eerst moeten we zijn vader zoeken om een formulier te ondertekenen, dat hij geen bezwaar had tegen het interview met zijn zoon. Zo gaat dat vandaag de dag met de privacywetgeving. Vooral als het om minderjarigen gaat. Boris' vader meneer Bakker had geen bezwaar, dus zat Boris later nog op de stoel met de microfoon. (zie foto)
Ik heb wel een T-shirt aan met Flevoparkschool maar dat is eigenlijk niet mijn school. Het is de school van mijn vader, die is daar directeur en daarom maken we reclame voor die school. Of er te weinig kinderen zijn wat je nu vraagt, dat weet ik niet. Maar mijn broer en ik vinden het leuk om reclame te maken voor de school van mijn vader. Dan gaan we alle stalletjes langs en dan delen we de kaartjes uit.
Zelf zit ik op de Kraai. Mijn broer ook. Ik ben negen jaar en ik ga nu naar groep zeven. Nee dat is niet de laatste groep, dat is groep acht en ga daarna naar de middelbare school. Maar welke weet ik niet wil ik heb mijn schooladvies nog niet gehad. Ik zit ook op sport, op voerballen bij TOS-Actief hier in Oost maar wij wonen in Diemen. Je hebt op TOS ook teams met meisjes en jongens. Daar ga je eerst op en daarna selecteren ze je. dan ga je gewoon naar een jongensteam. Daar zit ik nu. Of ik bij het eerste elftal zit? Dat weet ik niet. dat is geloof ik niet belangrijk. Maar als je het niet erg vindt ga ik nu verder langs de stalletjes met mijn kaartjes..........
Boris.jpg 
Stefano (zie foto)
Ja ik ben Stefano uit Milaan. Ik spreek geen Nederlands maar wel Engels want ik begrijp dat jij geen Italiaans spreekt. Op mijn werk gaat alles in het Engels en hier in de buurt kan ik mij met Engels ook prima redden en om nou nog een andere taal te leren...Ik woon hier al sinds 2008 en het bevalt mij prima hier in Oost. Ik heb deze buurt wel enorm zien veranderen de afgelopen vijftien jaar. Toen ik hier kwam zeiden vrienden tegen mij, woon jij in Oost? O verschrikkelijk, pas maar op daar! Maar ik vond het hier gelijk een hele leuke buurt met heel veel etnische diversiteit. Allemaal leuke winkeltjes en restaurantjes met mensen overal vandaan. Uit het Midden Oosten en nog veel verder weg. Al die verschillende smaken en het was niet duur om uit eten te gaan. Ook veel groen in de buurt. Vlakbij twee mooie parken waar ik graag kom. Jammer genoeg is de buurt heel erg veranderlijk in de laatste jaren. Dat is heel snel gegaan. Heel veel leuke winkeltjes zijn nu dure boetieks geworden en om hier een huis te huren is nu heel moeilijk en heel duur. Veel mensen kunnen de huur niet meer betalen zodat ze uit deze buurt moeten verhuizen. Geen idee waar ze gebleven zijn. Zo gaat dat, er is niets aan de hand. Zelf heb ik veel geluk gehad. Een vriend van mij gaat terug naar Italië en ik kon zijn huis overnemen. Daar woon ik nu met mijn dochter. Ik ben hier ook ingezetene geworden, omdat het hier economisch beter gaat dan in Italië. Ik heb hier goed werk gevonden bij een internationaal transportbedrijf op Schiphol. Nee ik ben geen chauffeur of piloot. Ik zorg voor de planning en de logistiek. Ik werk twee dagen op Schiphol en drie dagen thuis met mijn computer. Het bevalt me hier in deze buurt heel goed, dus voorlopig ga ik niet terug naar Milaan maar je weet niet wat er in de toekomst gaat gebeuren. Stevano.jpg 
Corinne
Nee een foto nemen hoeft van mij niet maar ik wel wel wat over mezelf vertellen. Ik heet dus Corinne en ik woon al heel lang in deze buurt. Sinds 1994 . Ik heb twee jaar op de Transvaalkade gewoond toen mijn huis gerenoveerd werd maar daarna gelukkig weer terug in de Dapperbuurt . Dat is echt mijn buurt met al die verschillende culturen, mensen, eettentjes en winkeltjes. Ik hou erg van Iraanse muziek en Iraans eten. Ik spreek ook een beetje Farsi . Toen ik nog niet vroeg op de I-PABO heb ik een tijd in een studentenhuis gewoond in de Beethovenstraat maar dat was echt niet mijn buurt. Ik vond het wel leuk om Herman Brood voorbij te zien komen op zijn stepje maar verder, nee geef mij maar deze buurt. Hier zag ik trouwens Theo van Gogh vaak langskomen op de fiets met zijn zoontje achterop. Ook in het zwembad zag ik hem vaak met zijn zoontje. Heel naar hoe dat met hem afgelopen is. De buurt zie ik wel veranderen. Alles wordt duurder. In het Oosterpark zag ik vandaag hele groepen buitenlandse studenten. Je hoorde alleen maar Engels. Die moeten allemaal wonen en voor gewone mensen hier wordt dat onbetaalbaar.
Na de Pabo was er in die tijd weinig werk. Ik heb toen veel ingevallen maar met kinderen werken vond ik moeilijk. Politieagentje spelen. Niet leuk. Ik werk liever met volwassenen. Eerst heb ik op scholen lesgegeven aan buitenlandse moeders, die niet konden lezen en schrijven en er werd geen Nederlands gesproken. Heel mooi werk, al die verschillende culturen en gebruiken. Ik werd ook vaak door die moeders thuis uitgenodigd. Als er een baby werd geboren of bij een huwelijk. Met dat NT-2 onderwijs -Nederlands als tweede taal- ben ik heel lang doorgegaan. Eerst bezochten we Marokkaanse vrouwen, die hier naar toe werden gehaald door hun man. Die hadden daar alleen maar thuis gezeten want er was toen voor meisjes geen leerplicht in Marokko. Nu wel gelukkig. Ook trieste situaties meegemaakt. Een vrouw die als tweede vrouw hier kwam. Dan was de man in Marokko bij zijn eerste vrouw en zat die vrouw met de kinderen in het donker en met een lege ijskast. De school heeft daar wel wat aan te proberen te doen. Later heb ik inburgeringscursussen gegeven. Weer voor vrouwen. Vooral uit Syrië. Er werden steeds meer eisen gesteld. Ook wat betreft rapportage met de computer. Eerst maakte je een keer per jaar een verslag, maar later moest het elke week met de computer. Ik kreeg ook wel mannen op les, die jaren hadden gecamoufleerd dat ze niet konden lezen en schrijven. Ook op hun werk . Zo van "ik ben mijn bril vergeten, kun je het even voorlezen". Dan mocht zo'n man wel op cursus van zijn baas maar pas na zijn pensioen kwam het er van. Dan kwam hij huilend bij mij, "Kunt U het mij leren? " Maar ja, als je ouder bent gaat het niet meer zo gemakkelijk.
Ik ben nu afgekeurd, maar ik ben nog met van alles bezig. Ik heb het drukker dan toen ik werkte. Ik doe veel aan yoga tegen de stress. Ik heb zo'n One fit- abonnement. Dan kun je overal in de stad naar yoga. Soms is yoga vooral gymnastiek, maar soms heeft het veel met filosofie en wijsheid te maken.
Maar ik mis mijn werk wel. Ik ben nu juist bezig om vrijwilligerswerk te zoeken.
Lees ook:Rondneuzen tot je wat leuks vindt op markten en festivals. Koffie schenken in zijn geliefde buurt Lekker snoepen zonder misselijk te worden. Actief blijven, ook vanuit de scootmobiel
