Het waren twee oude mensjes, Tante Coba en Oom Willem. Ze woonden op het Weidepleintje, schuin tegenover ons huis. Ze waren erg arm en ze ‘trokken van Drees’ en misschien ook nog van de rentekaart. Dat was geen vetpot. Als ze boodschapjes gingen doen, schuifelden ze stijf gearmd over de straat want beiden konden niet meer zo goed lopen. Tante Coba had, zoals we dat tegenwoordig wel zeggen ernstige ’stalpoten’. Ze had een spierwit knotje en een goudomrand brilletje, net zoals ieder zich oude oma’s wel kan voorstellen. Maar ze was een heel lief, schattig mens, dat ook wel eens oppaste als mijn ouders ergens naar toe moesten. Voor zover ik weet hadden ze geen kinderen.
Ik kwam ook wel eens bij haar ’op visite’ en blijkbaar vond ze best gezellig om dat kindergebabbel over de school en zo aan te horen. Op een dag, vlak na Sinterklaas, was ik weer eens op bezoek en toen had ze een cadeautje voor mij, dat Sint blijkbaar op een verkeerd adres had bezorgd. De notenhouten kast ging open en daar haalde ze twee boekjes uit: een rode en een groene. Het waren poëziealbums en ik had de keuze tussen de rode of de groene en ze waren ‘goud op snee’. De bladen waren prachtig spierwit en er zat een koperen slootje op. Duidelijk nog van voor de oorlog.
Ik was in de wolken, zo’n mooi poëziealbum had niemand van mijn klasgenootjes. En natuurlijk moesten Tante Coba en Oom Willem er een gedichtje in schrijven, zodat ik me hun altijd zou blijven herinneren. Nog zie ik ze voor me: mensjes, die denkelijk geen andere sporen in het leven hebben achtergelaten dan dit simpele versje:
“Ik wens u veel geluk, nimmer ramp of druk, dan vindt gij alom tot in ouderdom bloempjes op uw wegen. Je toegenegene Tante Coba en Oom Willem”. Getekend 14 december 1949.
Nu, in 2022, heeft mijn poëziealbum zijn gulden glans verloren en omdat ik er toch vaak ingekeken heb, liggen de bladen los maar het blijft een dierbaar bezit vol herinneringen aan mijn schoolvriendinnen van de Watergraafsmeerschool : Els Kloek, Paula Berthe, Hetty Abbink, Loesje Lisser, Adri Rietveld, Jelly de Graaf, Jopie van Laar, Hennie Smit, Lia van der Linde, Tineke Donkervoet. Ik kan ze me nog steeds voor de geest halen, want ja, wie schrijft, die blijft.
