Alles was verdwenen. Ook dat snoepwinkeltje op de hoek waar ik als kind duimdrop en zwart-en-wit kocht. De pleinen en straten waren vervormd, niet meer de herinnering van vroeger. Maar daar stond tot mijn verrassing nog mijn oude school!
Door het ronde raampje boven de houten deur gluurde ik op mijn tenen staand naar binnen. Alles leek nog als vanouds. De trap naar de bovenverdieping, bestemd voor de oudere leerlingen, verborg een wereld van geheimen. Het klaslokaal waar ik ooit te midden van vele andere kinderen zat bezorgde mij een gevoel van onrust en ongemak. Wat was het donker binnen ! De kleine ramen boven in het lokaal, die het licht maar in beperkte mate toe lieten. Eigenlijk heb ik altijd al een tegenzin in donkere ruimten gehad.
Toen ik in 2005 naar Amsterdam Noord verhuisde, koos ik voor een flat op de zevende verdieping" ( waar ze uitkijkt op lucht en wolken)
Bovenstaande overpeinzingen slaan op de Barbaraschool aan het Eikenplein, maar eigenlijk ook op haar jeugd, die ze tussen haar 7e en 18e jaar in de Oosterparkbuurt doorbracht.
Ze is het 2e kind uit een gezin met 6 kinderen en vertelt dat haar moeder zoveel kinderen eigenlijk niet aankon. "Ze gunde ons leuke dingen, maar het was te zwaar voor haar. Ik werd door haar overal op af gestuurd en moest mijn jongere broer en zusjes bezighouden. Ik trok vaak met ze naar het Oosterpark en ging spelletjes met ze doen en verhaaltjes vertellen. Ik kon dat ook goed, andere kinderen vroegen vaak of ze mee mochten doen. Mijn bijnaam was 'feestneus'. Toen ik mee ging met vakantieschool - georganiseerd door de Barbaraschool- viel het kapelaan de Ruiter op dat ik goed een groepje kon leiden en voortaan was ik een van de 'leiding'. Maar ik moest evengoed betalen voor de vakantieschool. Eigenlijk wilde ik na een paar jaar niet meer, moeder drong aan dat ik het nog een jaar deed, dat ontlaste haar van de zorg voor de kinderen.
De Barbaraschool brengt Trudy geen prettige herinneringen."Ik rende altijd naar school want moeder redde het niet om ons op tijd klaar te laten zijn. In de 2e Oosterparkstraat was een garage met een blaffende hond waar ik bang voor was en ik liep dus om en kwam te laat op school. Heel vaak kreeg ik straf". Toch heeft Trudy ook de Mulo gedaan op de Barbaraschool en heeft heel lang zelf in het onderwijs gewerkt.
Leuke herinneringen heeft Trudy aan de zondagen waarop ze met haar buurmeisje Loes Schalkwijk naar de film ging, Roy Rogers films. "De jongens zaten links, de meisjes rechts. Hans was 'op mij' , maar hij was heel verlegen en nodigde mij altijd via zijn vriendjes - een tweeling - uit. In de bioscoop gooide Hans toffees naar de meisjeskant, Loes wilde ze oprapen maar Hans riep: nee, nee dat is voor Truusje. Op mijn verjaardag kwam Hans bij ons aan de deur en mocht ik in het speelgoedwinkeltje onder ons iets uitzoeken, een klein groen hondje dat ik als speldje gebruikte. Ik vond het heel dapper van Hans".
Ondanks deze mooie ervaring met Hans heeft Trudy zich gehouden aan de dringend raad die haar moeder gaf: "ga nooit trouwen".
