Hoe het leven van een jongen uit de Derde Oosterparkstraat een unieke wending gekregen heeft.

In de Telegraaf van 17 maart 2022 las ik een artikel genaamd:''Kun je een tweede thuis hebben?'' Dat artikel ging over een jongen, die eind 1945 naar Zweden was gezonden om aan te sterken. Ook ik ben zo een jongen geweest en ben door mijn moeder aangemeld voor ''doktersuitzending''. Ik woonde toen in de Derde Oosterparkstraat en mijn vader had zijn loods in de Sparrenweg nr. 23.

In het verhaal van mij over mijn vader, Louis Biesbrouck sr. had ik niet vermeld, dat ik na de 2e Wereld oorlog in 1946 naar Zweden geweest ben en aldaar ben opgenomen door een gast gezin. In het artikel van de Telegraaf stond  ook dat er in Zweden een boek verschenen was in 2016 geschreven door de kleindochter van de Zweedse oma, die een Nederlandse jongen opgevangen heeft. Dit boek heet "Tulpanpojke" oftewel De tulpenjongen, dat nu in het Nederlands uitgekomen
is bij de uitgeverij Kluitman in Alkmaar. Wat  die jongen heeft meegemaakt, heb ik ook grotendeels hetzelfde meegemaakt en ik heb dezelfde heimwee naar Zweden gehad.

Nu ben ik over mijn binding met Zweden een boek aan het schrijven en hoop, dat het nog in 2022 uitkomt. In de laatste week van mijn verblijf in 1946 was ik met een vriendje Kurt Henriksson met een maaimachine aan het spelen. Toen ik met een stokje erin ging, gaf hij per ongeluk een slinger aan de machine en mijn vingertop hing er grotendeels af. Deze is er wel weer aangenaaid, zodat ik mijn vinger behouden heb. Uiteraard zat mijn vinger nog in het verband toen ik in Nederland kwam en in iedere brief vroegen de Henrikssons hoe het met mijn vinger was.

In de jaren '60 ben ik het contact met de Henrikssons verloren, doordat hun boerderij verkocht was en ik geen adreswijziging gekregen had.
Nu in 2022 voor mijn gevoel de laatste keer naar Zweden geweest en een B&B gehuurd. De eigenaresse was in mijn verhaal geïnteresseerd en vertelde, dat zij een Kjell Henriksson kent, een oude visser. Zij heeft hem opgespoord en op onze laatste avond kwam zij juichend naar mij toe:''het is hem!'' Hierna met hem getelefoneerd en na een korte inleiding kwam zijn vraag: ''Hoe is het met je vinger?!'' Wat hebben we gelachen. Dit na 76 jaar!.