Sam

Even na de Tweede Wereldoorlog studeerde mijn broer Jan in Leiden waar hij een herdershond, Sam, kocht. De hond werd geleerd om, als een elitehond, iedere ‘pilobroek’ (werkman) aan te vallen. Na zijn studie woonde Jan, samen met Sam, weer thuis op de Radioweg. Ikzelf reed in die tijd motor. Als Sam maar het geluid van mijn ‘Indian’ hoorde, rende hij blaffend de trap af. Minstens twee keer per dag werd Sam uitgelaten op het grote grasveld van de Radioweg. Woest blaffend en rennend vormde hij een levensgevaar voor de katten die niet wisten hoe snel zij zich uit de voeten moesten maken. De postbode kreeg problemen toen Sam hem in de vingers wou bijten als hij de post in onze brievenbus wou deponeren. Er moesten maatregelen worden genomen. Jan bevestigde een soort korf rond de gleuf voor de post. Ook moest moeder Sam opsluiten als de schillenboer de schillen kwam ophalen!
Jan trouwde en ging inwonen bij zijn ouders. Toen zijn vrouw eens een weekje bij familie logeerde en een brief naar huis stuurde haalde Sam feilloos de brief van Rie uit de stapel en bracht die naar zijn baas. In 1953 zouden de twee grootmoeders eens op hun kleinkinderen passen. Een van de dames wilde een kopje thee gaan zetten. Maar nauwelijks van haar stoel opgestaan liet Sam een vervaarlijk gegrom horen. Vreselijk geschrokken ging ze weer zitten. Hetzelfde overkwam de andere grootmoeder. De hele avond bleven ze stokstijf zitten wachten op onze thuiskomst! Toen Sam een keer Keesje in zijn hand beet en Anneke in haar wiegje niet meer veilig was, besloot Jan Sam weg te doen. Hij verkocht hem als waakhond aan een boer in de Achterhoek. Jaren later zocht Jan Sam nog eens op en floot zijn oude fluitje. Met vreugde werd hij kwispelstaartend begroet!