Echt grappig om te constateren dat ik zo’n twaalf jaar heb gewoond in een huis waarvan ik niet begreep hoe het in elkaar zat. Ik kon de plattegrond in ieder geval zelf niet tekenen. Pluim voor de architect dat het altijd spannend is gebleven; in mijn verhaal over woningen in de Simon Stevinstraat (huizen van buiten en binnen) noemde ik dat ‘fantasierijk gebouwde huizen’.
Om te beginnen is de begane grond drie meter smaller dan de eerste en tweede verdieping. Die extra ruimte is op de eerste toebedeeld aan de benedenwoning; volg de oranje pijlen. Boven die trap in de benedenwoning zat nog een lichtkoker naar het dak. 31 huis zat dus op alle lagen. Ik fantaseerde er wel eens over dat je via die koker spannende dingen moest kunnen doen.
Voor de toegang tot 31′ had ‘huis’ aan de straat weer een stukje moeten inleveren; volg de paarse pijlen, een trap met één draai. Dan even naar links (bij ons dus rechts) in de gang voor de trap (met twee draaien) naar de volgende verdieping; de blauwe pijlen. Heel slim!
Op de tekening van de eerste zie ik een badkamer. Die is er echt nooit geweest. Deze ruimte was bij ons eerst speel- en knutselkamer en later ‘het kantoortje’. Het schijnt dat ook dit stukje Amsterdam binnen afzienbare tijd in de renovatie gaat. Nieuwe kansen voor de badkamer …
De douche die mijn ouders lieten maken, kwam op twee hoog, in de ruimte naast ‘ZOLDER’. En de helft van die zolder werd uiteindelijk mijn kamer. Nooit geweten dat we aan de straatkant een ‘LOGGIA’ hadden.
Hieronder nog een paar mooie platen van het uitbreidingsplan, met
aanzicht straat en aanzicht tuin.
Het schuurtje op de grens 31 en 33, in het plan aangeduid als ‘tuinkasten’, werd in de lengterichting van tuinen neergezet; dus zoals getekend in sectie III, links.
Op de hoek waar melkboer Prins zat, stond dus een badhuis gepland. Net als de badkamers in de huizen, is dat er volgens nooit gekomen. (Op het badhuis tussen HEMA en Sportfondsenbad zit een gevelsteen met de tekst ‘Schaft- en badgebouw’. Hoe werkte een en ander in 1900?)
