Klant van niks

"U denkt dat u heel wat bent hé", zei de televisiehandelaar. "Maar u bent een klant van niks." Hij was drie keer zijn afspraak voor het brengen van de televisie niet nagekomen. "Vergeten", zei hij de eerste keer. "Ik was te laat", zei hij de tweede keer. Ik ging opnieuw naar de winkel om te overleggen. "Maandagavond is mijn laatste optie" zei ik. "Dinsdag komen ze de satellietantenne installeren." Maar op maandagavond was hij wéér niet bereikbaar. Ik werd bang. Ik had de televisie al helemaal betaald. Gelukkig wilde Ahmed, die mij zou helpen met de schotelantenne, mee naar de winkel. "Vergeten," zei de televisiehandelaar weer. Ahmed begon over de politie, ik zei dat ik niet wegging zonder mijn geld. De handelaar haalde een 500 eurobiljet uit z´n zak en zei dat ik het zelf maar moest wisselen. De Rabobank wilde niet wisselen. Dan maar ergens anders een tv kopen. Maar bij de grote elektronicazaak hing een briefje: ‘hier hebben wij niet van terug’. Uiteindelijk kon ik wisselen bij de Postbank. Ahmed zei: "Je moet hem het geld laten halen. Hij laat jou ook terugkomen." Maar ik ging terug naar de winkel en legde het resterende geld neer. "Ik hoop dat ik nooit meer iets met u te maken hoef te hebben", zei ik. En toen kwam hij met z’n tekst: "U ben een klant van niks." Dat had ik hem al eens eerder horen zeggen, toen hij tegen mij klaagde over een mevrouw die voor 3000 euro had gekocht. Ik werd zo kwaad dat ik zei dat hij blij mocht zijn dat ik geen steen door zijn raam had gegooid. Bij thuiskomst zag ik het lichtje van mijn antwoordapparaat flikkeren. De vergeetachtige televisiehandelaar had al gebeld: Waar zijn geld bleef.