We hebben van oktober 1940 tot begin mei 1941 weer in de Danie Theronstraat gewoond, nu op nummer 4 huis. Gelukkig waren er in die tijd nog geen beperkingen voor wat betreft het verhuizen of het op bezoek gaan bij familie in andere delen van de stad.
Toen we net weer terug waren in Noord kregen mijn zuster Henriëtte (Jetty) en broer José een oproep voor Duitsland (om te werken). We waren net op bezoek waren bij onze oude buren, de familie Loendersloot. Zij die een oproep hadden gekregen, moesten zich verzamelen in de Ben Viljoenstraat. Ik hoor nog altijd de ouders roepen: “Dag, dag, tot ziens en schrijven hè”. Ik kan mij dit nog zo voor de geest halen, al die mensen, al die buren. Mijn zuster en ook mijn broer José gingen met een plunjezak naar de Ben Viljoenstraat en vandaar naar het Muiderpoortstation.
Mijn zus Jetty is nog in Westerbork getrouwd, met een mijnheer Blom. Ik heb zelfs nog de trouwfoto die daar is gemaakt, zij heeft hem ons opgestuurd. Dat is allemaal geregistreerd, een paar dagen na het huwelijk is zij met haar man naar Auschwitz gedeporteerd en daar op 3 september 1942 vermoord.
Mijn broer José had nog kunnen onderduiken, hij kon bij een schoolvriend komen wonen. Maar hij wilde niet, ondanks de waarschuwingen van mijn moeder. José zei: “je houdt mij tegen van het avontuur”. Later schreef hij vanuit Westerbork dat mijn moeder gelijk had. Hij was 15 jaar toen hij werd opgeroepen. Hij dacht dat hij hard kon werken, dat hij het wel zou redden. Hij was toch een gezonde jonge vent met twee handen aan zijn lijf, wat zou het uitmaken.
Hij werd op 31 oktober 1943 in Auschwitz vermoord.
Toen we terug konden naar de Vegastraat zijn we eigenlijk vrij snel ondergedoken, ondergedoken in de eigen woning.
Terug naar de Danie Theronstraat
Ik hoor nog altijd de ouders roepen: “Dag, dag, tot ziens en schrijven hè”.
2670 keer bekeken