Toenadering is een kwestie van bewegen. Maar wie beweegt? En wie blijft waar hij is? Dat is de vraag. Inez Emanuels had in de jaren ’70 een benedenbuurman, die het antwoord kende. Hij sprak de onsterfelijke woorden: “Mevrouw, U hoeft niet naar de Bijlmer te gaan. De Bijlmer is naar U toegekomen."
Als ervaringsdeskundige wist Inez dat al lang: sinds haar komst in 1967 is de wijk ingrijpend van kleur verschoten. “Wij waren het enige negerstel in de buurt. Er woonde geen ander donker mens." Inez woonde toen in de Gorontalostraat. Daar hadden de blanke groente-, sigaren- en melkboer hun nering. Kom daar nu eens om. Ze zijn wit weggetrokken, met handel en al. Met de invasie van allochtonen leek er iets geknakt in de buurtbeleving van de blanke bewoners. Een aanzienlijk contingent verhuisde naar Kattenburg, weet Inez. Daar huist het Scheepvaartmuseum. Daar noemt ze wat op. “Ik ben er helemaal weg van." Sta als argeloze bezoeker er niet gek van te kijken als je daar Inez aantreft, temidden van haar vrienden en kennissen. “Ik neem er iedereen naartoe."
Via een tussenstop in de Bataviastraat is zij uiteindelijk terechtgekomen in de Niasstraat. Net als in de rest van de Indische buurt voelt zij zich er thuis, als de guppies in haar aquarium. “Ik vind het een gezellige buurt." Zo’n gevoel, daar moet je wel wat voor doen. Kinderen krijgen bijvoorbeeld, die op school en op straat en op de korfbalclub Archipel vriendjes en vriendinnetjes maken. Inez heeft zulke kinderen, drie nog wel. ‘Door hen kende ik bijna iedereen." Nu zijn haar kinderen volwassen en uitgevlogen naar andere oorden. Maar Inez is gebleven. Omdat het zo gezellig is als iedereen iedereen kent.
De Bijlmer is naar u toegekomen
Wij waren het enige negerstel in de buurt. Er woonde geen ander donker mens.
Spelende kinderen in de doorgang naar de Gorontalostraat in 1982... De wijk is ingegrijpend van kleur veranderd, in 1967 was Inez het enig donkerstel in de straat.
Alle rechten voorbehouden
Alle rechten voorbehouden
4589 keer bekeken