Henny en Paul Hoefman groeiden in dezelfde straat in
de Transvaalbuurt op . In december 1975 kwamen zij in
de Roomtuintjes wonen. Ze wonen er nog steeds met
plezier en zijn lid van de bewonerscommissie
Woning op een presenteerblaadje aangeboden
Ik ga hier nooit meer weg
Als Henny terugdenkt aan de Transvaalbuurt , waar zij haar jeugd in de Ingogostraat doorbracht, ziet zij een rustige, nette, wat kneuterige buurt voor zich. “In feite was het toen een beetje een ‘kak’ buurt , mijn oma – die bij ons inwoonde – droeg een hoed met een voile en voor de oorlog had ze 2 dienstmeisjes.” Desalniettemin vonden haar ouders het niet goed dat de kinderen op straat speelden. De enkele keer dat ze toch buiten speelde, ging ze soms fikkie stoken op het terrein van Klein Dantzig of achter de Sterovita melkfabriek, natuurlijk buiten medeweten van haar ouders.
Henny heeft overigens warme herinneringen aan haar kindertijd. Dit in tegenstelling tot Paul, opgegroeid in een gezin met een dienende en slovende moeder en een vader die heerste. “Mijn moeder moest zelfs als mijn vader op zijn werk was bijvoorbeeld telefonisch toestemming vragen om de t.v. aan te zetten. Mijn vader eiste van de kinderen dat zij zich alleen met de Bijbel bezighielden. Na Bijbelstudie mochten we wel op straat
spelen, maar alleen met kinderen van ons eigen geloof. Gelukkig was Henny wel van hetzelfde geloof zodat onze verkering werd toegestaan. De spanning in ons gezin was voelbaar. “
Wat wel fijn was, was dat Henny en Paul na hun trouwen de zolderverdieping mochten verbouwen om daar als inwonend stel hun eerste huisvesting te verkrijgen. Dit inwonen heeft vrij kort geduurd omdat het stel een woning aan de Bilderdijkkade kon krijgen via een vriend. Toen deze woning door gezinsuitbreiding te klein was geworden hadden ze opnieuw geluk. Paul – die bij een expeditiebedrijf werkte – had een klant die in de commissie van toewijzing zat voor de Roomtuintjes. “Ik mocht op een plattegrond een woning uitkiezen, het werd echt op een presenteerblaadje aangeboden”.
Toen Henny de woning zag dacht ze meteen : “Ik ga hier nooit meer weg” en zo is het inderdaad gegaan.”We kwamen allemaal met jonge gezinnen in dit blok te
wonen, erg leuk. Onze kinderen gingen bij Pontania op balletles, turnen, tafeltennis, judo, alles vlakbij. Er was een zandbak met een groot houten fort en in de winter spoten we het binnenterrein op tot ijsbaan en zorgden met de buren voor verlichting en muziek”.
Henny en Paul kregen het verhaal te horen dat de Roomtuintjes oorspronkelijk als koopwoningen waren bedoeld, maar dat actievoeren dat voorkomen heeft. Er zou onder andere zand in de verwarmingsleidingen gedaan zijn door Hells Angels om de bouw te saboteren. Of dit waar gebeurd is ?
Wat wel waar is, is dat er oorspronkelijk blokverwarming was, maar dat dit misbruikt werd; mensen gingen hun auto’s wassen met warm water en nodigden ook hun kennissen uit om dit te doen, het was immers gratis. De huur was overigens hoog, een van de redenen dat veel eerste bewoners wegtrokken naar Almere en Purmerend. Toch is er in de beleving van Paul en Henny heel lang een vaste kern blijven wonen, maar er zijn ook veel mensen inmiddels overleden.
Wat betreft de veiligheid in het woonblok betreuren Henny en Paul het dat de portieken diep zijn zodat je ’s avonds niet ziet wie er staat en dat de deuren niet goed in het slot vallen. Ook de auto’s die over het fietspad rijden zijn hen een doorn in het oog. Toch wonen ze er nog steeds prettig. Ze zitten in de bewonerscommissie en zouden wensen dat ook anderen dan de vaste club op de vergadering zouden komen, bijvoorbeeld de ‘lastige jongens’.
957 keer bekeken