Wij hebben hier een fijne trap

Ria kwam van de Pieter Nieuwlandstraat waar ze eerst bij haar schoonouders had ingewoond , toen die naar Noord vertrokken mocht ze van de huisbaas blijven. Na het overlijden van de huisbaas bleek dit officieel niet te kloppen en moest ze – hoogzwanger van haar 2e kind - op stel en sprong de woning verlaten . Dolblij was ze dat ze een flat in de Roomtuintjes kon krijgen : “het was een ongelooflijk paleis , er hing zo’n nieuwgebouwd luchtje in de kamers en het eerste jaar moest je het bouwbehang laten opdrogen “.
Stien woonde vanaf de 50er jaren in de Wagenaarstraat, onder haar ouders en boven de stalling van de marktkarren. “De woningen waren verzakt, alles stond scheef en het was er steenkoud, in de winter bevroor je waterleiding altijd. De sanering was echt wel nodig, maar toch had ik gevraagd om een woning die uitkeek op de Wagenaarstraat. Die woning kreeg ik niet, maar dat was ik onmiddellijk vergeten toen ik in mijn huidige woning rondkeek, je liep van de ene kamer naar de andere en er was zelfs een douche ! En onder deze woningen is wel goed geheid, vanuit mijn slaapkamer in de Wagenaarstraat had ik het heien wekenlang gehoord“.
Stien en Ria herinneren zich dat er vooral veel jonge gezinnen in de Roomtuintjes woonden; “buiten hoorde je altijd het lawaai van spelende kinderen en je leerde de andere mensen kennen doordat bijna iedereen zijn kinderen in de buurt van school haalde en dan stond je met elkaar te praten terwijl je op je kind wachtte”.
In het midden van het woonblok stond en staat het verenigingsgebouwtje van ‘Pontania’ .“De meeste kinderen zaten op Pontania, je kon er dansen en turnen en er was geregeld kinderdisco. Het Sinterklaasfeest daar was en is nog steeds erg populair. In de zomer speelden de kinderen op het grasveldje en als moeder zat je op de bankjes. De kinderen haalden best wel eens rottigheid uit, maar ze haalden niet meteen een hele groep vriendjes erbij als je een opmerking maakte zoals je dat nu ziet“.
In de 80-er jaren vertrokken een hoop bewoners en de nieuwe huurders waren doorgaans geen Amsterdammers, kwamen uit Suriname, Turkije, Marokko , Indonesië of andere landen. Stien en Ria hebben dat ervaren als het begin van een grote verandering: “de mensen zijn meer op zichzelf, de taal is een handicap en de discipline verdwijnt “. Terugkijkend zien de buurvrouwen een verband met de toegenomen vrijheid en mondigheid in het na-oorlogse Nederland. “Er kwam een vrijere cultuur, we hebben er zelf ook van geprofiteerd, zo ging je dingen tegen je man zeggen, meer de discussie aan en meer op je rechten letten, maar het is doorgeschoten . Op een gegeven moment kwam daar ook nog eens bij dat er een koffieshop in de buurt kwam, met overlast van drugsgebruikers en dealers “.
In het blok werd geklaagd over toename van inbraken, maar zelf hebben ze dat niet zo gemerkt. Ze hebben overigens de indruk dat de overlast van dealen en wildplassen is afgenomen. Zelf hebben ze de meeste hinder van brommers en fietsers die in de binnenruimte racen en “al die slordig neergezette fietsen, het is een bende “. Toch hebben de dames geen plannen om te verhuizen; “ de huren zijn betaalbaar en we hebben een fijne trap, we hebben elkaars sleutels en kijken naar elkaar om “.