Eerst heb ik acht maanden in Emmen (Drenthe) gezeten. Na een intensieve cursus Nederlands (NT2) ben ik naar de universiteit gegaan en daar heb ik vier jaar gestudeerd. Ik mis mijn familie en vrienden erg. Het leven in Nederland is heel anders dan in Irak. Daar duurt de school van 8 tot 12 uur en werk je maximaal tot 13.30 uur. Dat betekent dat je meer tijd hebt voor elkaar omdat 's middags niet gewerkt wordt. Die tijd wordt dus doorgebracht met familie en vrienden. Je hoeft ook geen afspraak te maken, je kunt altijd bij elkaar aankomen. Je bent gast en wordt goed behandeld. Het is de gewoonte, als je ergens binnenkomt, de persoon een hand te geven en te informeren hoe het gaat. Het nadeel is dat ze ook wel eens langskomen als het niet zo goed uitkomt. Vriendschap is heel belangrijk, je hebt veel vrienden. Als je de stad ingaat, ontmoet je elkaar en praat je over politiek. Je moet wel voorzichtig zijn waar je dat doet, in de theehuizen kan dat wel.
In Nederland ben je 's avonds moe van het werk, in het weekend rust je uit. Ik merk dat ik zelf ook veranderd ben, omdat het leven veel drukker is. Mijn Irakese vrienden ontmoet ik, maar ik maak wel eerst een afspraak. Ik ben egoïstischer geworden, het weekend is voor mezelf. Ik heb geen Nederlandse vrienden, ik weet niet precies waarom. Er zijn ook voordelen hier: Nederland is een ontwikkeld land, via je studie ben je op de hoogte van nieuwe ontwikkelingen.
