Een pakkie kauwgom

Wij wonen op de 3e etage. Ze hebben hier altijd de gewoonte, als ze je de trap horen opgaan, om dan hun deur open te doen om te kijken wie er aankomt. Dan zei ik op den duur: ‘Ja, ik ben het!’ Ik kwam weer een keertje de trap op toen de buurvrouw de deur weer open deed en zei: ‘Wacht eventjes, ik heb wat voor Martin.’ Toen kreeg ik een piepklein pakje kauwgum voor mijn zoon. Ik zei meteen: ‘Dank u wel hoor, ik zal het wel geven.’ De volgende dag zei de buurvrouw tegen het kleine kind: ‘Heb je mij niets te vertellen?’ Werd mijn zoon vuurrood, die wist zich geen raad. Ik dacht: ‘O wacht maar, ik pak je direct wel even....’ Toen heb ik bij de Spar op de hoek een pakje kauwgum gehaald, voor 15 cent. Tik, tik aan de deur. Ik zeg: ‘Hier heeft u uw kauwgum terug.’ Vraagt de buurvrouw: ‘Waarvoor is dat?’ Ik zeg: ‘Ik kan u voor één ding waarschuwen: flik me dat nooit meer! Dat kind zo'n kat te geven, zo'n klein kind van 3 jaar.’ Toen kon ik verder contact met haar wel vergeten. Ik ben er nooit meer in gekomen en dat mens is toen ook naderhand dood gegaan. Ik kom uit een volksbuurt, daar zeggen ze je het recht in je gezicht, ik vind dat eerlijker.