Peter Kropveld
Die Maandagmiddag kwam het hoofd van de school, Van Pareren, mijn klas binnen. Hij duwde een lange bleke jongen voor zich uit. "Dit is Luuk en hij zit bij jou in de klas." In verband met zijn lengte zette ik Luuk aan een tafeltje achter in de klas want hij stak boven de andere vijftien jongens uit. Daardoor kon ik hem goed in de gaten houden maar dat bleek nergens voor nodig. Dagenlang sprak Luuk geen woord maar werkte vlijtig aan alle opdrachten die ik hem gaf. Niet voor de eerste keer vroeg ik mij af, waarom een jongen op onze school voor Zeer Moeilijk Opvoedbare Kinderen geplaats was. Over elke leerling was een dossier maar dat was voor de leerkrachten niet toegankelijk. Ik besloot het maar te gaan vragen aan de deskundige van die tijd, juffrouw Wilmink, de directeur van het G.P.I, het Gemeentelijk Pedo-therapeutisch Instituut. In die tijd gevestigd in het schoolgebouw in de Niasstraat. (Ongetrouwde dames waren in die tijd nog "juffrouw")
Om juffrouw Wilmink te spreken hoefde ik de deur niet uit, want om de twee weken kwam ze voor een toelatingsvergadering naar de Gerhardschool. In de koffiepauze ging ik naar haar toe. "Die Luuk, waarom hebben jullie die eigenlijk op deze school toegelaten" vroeg ik. Juffrouw Wilmink keek me geïrriteerd aan. "Wij zijn er voor de toelating en U bent er om onderwijs te geven, dat is toch duidelijk!" Ik begreep niet goed waarom we onderwijs moesten geven aan jongens, waarover we niets wisten maar in die tijd sprak je de directeur van het G.P.I niet tegen. Deed je dat wel, dan kon je beter naar een andere baan omkijken.
Na een week merkte ik, dat Luuk regelmatig te laat kwam en na twee weken kwam hij soms helemaal niet opdagen. "Hoe komt dat nu?" vroeg ik Luuk na schooltijd. "Gewoon, we slapen allemaal door en als ik dan wakker wordt is het te laat om nog naar school te gaan" zei Luuk.
Diezelfde avond ging ik op huisbezoek. Luuk 's moeder ontving me vriendelijk. "Wilt U koffie of iets sterkers? vroeg ze. "" Koffie is prima" zei ik. Na de koffie mocht de T.V uit en vroeg ik, waarom Luuk hele dagen niet op school kwam? Ja zei zijn moeder, "ik sta er wel alleen voor want mijn man is er niet en s' morgens staan we een beetje laat op". "Weet je wat" zei ik, "ik kom Luuk om half negen wel ophalen met mijn brommer. Ik zal U niet storen". Ik sprak met Luuk af, dat ik twee keer op de buitendeur zou kloppen en dan zou hij naar buiten komen. De volgende morgen deed Luuk om half negen de buitendeur open, maar in zijn onderbroek. Ik liep mee naar zijn kamer en hielp hem met aankleden. Daarna smeerde ik in de keuken gauw een paar boterhammen voor hem voor achter op de brommer. Zijn moeder was nergens te bekennen. Precies om negen uur waren we op school. Vanaf die dag haalde ik Luuk elke morgen op en nam hem mee naar school.
Tot de conciërge Bennekom me op een morgen kwam halen. "De vader van Luuk aan de telefoon". "De vader van Luuk" zei ik? "Ja", zei een man aan de telefoon, "ik ben de vader van Luuk en ik hoor dat U hier regelmatig op bezoek komt. Kunt U vanavond even langs komen?"
Luuk's vader bleek net zo lang als zijn zoon maar vier keer zo breed , met armen vol tatoeages. Dat zag je nog niet zo veel in die tijd. Ik had nauwelijks gelegenheid om goedenavond te zeggen, want hij trok mij gelijk de kamer in. "Ik maar zitten in die bajes en jij dacht, dat komt mooi uit, dan ga ik elke morgen effe een wippie maken bij die moeder........" Ik wilde uitleggen, dat ik alleen Luuk was komen halen maar Luuk's vader stond duidelijk niet open voor discussie. Zijn eerste klap was gelijk een daalder waard want mijn bril vloog in de hoek van de kamer en al verdedigde ik me dapper, alles bleef nogal wazig om me heen. Met een volgende klap haalde vader mijn wenkbrauw open en wie weet hoe slecht het met me was afgelopen als Luuk niet tussen ons in was gesprongen. "Je slaat hem nog dood pap, alsjeblieft, ophouden!" Eerst mijn bril terug riep ik nog. Die kreeg ik van Luuk en hij paste nog min of meer.
Met een matig gangetje bromde in naar huis. t Eerste wat Yvonne zei was, die rotbrommer ook. Hoog tijd dat we een autootje kopen...
Van Pareren, het hoofd der school, zei de volgende morgen; "je had beter niet alleen op huisbezoek kunnen gaan" Ik had meer medegevoel verwacht.
Dat autootje, een tweedehands Simca 1000, kwam er , maar van Luuk heb ik nooit meer iets gehoord.
