Kunstenares Carmen Vossen, een Duitse, maakt samen met kinderen mozaĆÆeken. Staande bij het nieuwe speelhuisje op het Steve Bikoplein vertelt zij: "Ik werk vanuit het idee dat openbare ruimten mogelijkheden bieden om saamhorigheid tussen nationaliteiten te bevorderen. Toen ik in 1975, na verblijf in onder meer Turkije en Marokko, opnieuw in migrantenbuurten, zoals Oost, kwam, vond ik niets terug van de kleurschoonheid van de Middellandse Zeelanden. Waarom is alles hier zo grauw en somber, zo grijs en lelijk? Er zijn hier toch Marokkanen, Turken, en anderen die uit landen komen waar veel aandacht wordt besteed aan versiering. Waarom profiteert Amsterdam niet van deze kleurenrijkdom?
In Tunis heb ik, voor de Unesco, met kinderen uit de Medina gewerkt om hun culturele erfgoed, āhet geheugenā, te redden. Het is ook belangrijk voor Nederland. In hoeverre verrijkt het eigen culturele erfgoed de mensen die hier zijn gekomen en in hoeverre verrijkt dat erfgoed Nederland? Erfgoed gaat vaak verloren. Als je hier wortel wilt schieten dan moet je iets meenemen vanuit je verre Eigen Land. En je moet daarin erkend en gewaardeerd worden. Als anderen die feiten niet zien, dan voel je je niet gezien in de samenleving. Er moet een verbinding ontstaan met je āNieuwe Landā. Immigranten zijn vaak niet in staat dat zelf te bereiken. FinanciĆ«le problemen spelen een rol, soms zijn ze analfabeet, weten ze de juiste weg niet te vinden en blijven ze verborgen achter de muren van hun eigen huis.
Dan gebeurt er niets en is er geen samenspel. Daarom wil ik openbare ruimten benutten om schoonheid te scheppen en door dat samen te doen bevorder je solidariteit. De mozaĆÆeken zijn mijn bescheiden bijdrage, mijn poging om saamhorigheid te scheppen."
