Arie Copier
Ik heb drie jaar op deze school gezeten (1960-1963), eerst één jaar Metaalbewerken en hierna twee jaar Fijnmetaalbewerken.
Leraren die mij bijgebleven zijn:
Hr. Groothuizen; Hand en Technisch schetsen.
Hr. Spijkerman; Vaktheorie en -tekenen + Materiaal- en Gereedschapleer.
Hr. Thirij; Nederlandse taal, Aardrijkskunde, Geschiedenis en Biologie.
Hr. van Weers; Natuur- en Werktuigkunde.
Wist het waarschijnlijk zelf wel maar kon zich niet in ons niveau verplaatsen.
Hr. de Haas; Fijnmetaalbewerken en Vaktheorie.
Wanneer hij in het praktijklokaal iets uit ging leggen, stapelde hij eerst een kist en daarop zijn stoel op een tafel. Wij moesten op de grond gaan zitten en hij klom dan op die stoel. Hij keek dus op ons neer, achteraf gezien een beetje vreemd.
Hr. P. van Wechem (bijnaam Pim de Gluiperd); Metaalbewerken.
Als je even niet oplette of met je buurman stond te praten hoorde je ineens een paar klappen achter je. Hij stond dan je werkstuk, waar je soms al weken mee bezig was, met een grote voorhamer in elkaar te beuken. Wanneer hij je 6 blaadjes strafwerk gaf bleken dat 24 kantjes te zijn want hij nam ze uit het midden van een schrift. Hij gaf zelf een zin op die zo lang was dat hij niet op één regel paste. Je kon dan niet met vastgebonden pennen meerdere regels tegelijk schrijven. Als je het strafwerk de volgende les niet afhad, verdubbelde hij het aantal. Ik verdomde het altijd en kon het aantal op het laatst niet eens meer uitspreken. Als ik het had moeten maken was ik nu nog bezig geweest.
Hr. Ten Thij (bijnaam Taai Taai); Stellen en Meten.
Wanneer hij bij je kwam kijken, leunde hij altijd heel zwaar op je schouder. Een klasgenoot begon dat te vervelen en liet op een keer vlug zijn schouder zakken. Taai Taai was daar niet op bedacht en klapte met zijn kin op het gietijzeren stelbankje. Tussen de middag liep hij altijd te patrouilleren rond de huishoudschool aan de overkant want wij mochten daar niet komen. Geen nood, wij liepen dan aan de andere kant van de school in dezelfde richting en hetzelfde tempo rond.
Hr. Chapel; Rekenen, Algebra en Meetkunde.
Die rookte de ene kant van zijn sigaar en vrat de andere kant. Hij had namelijk een zelfde zenuwtrekje als een konijn en ook als hij geen sigaar in zijn mond had, bleef hij “knabbelen”. Hij gaf heel goed les en had een natuurlijk overwicht.
Hr. Jansen (bijnaam Lange Jansen); Nederlandse taal, Engels, Rekenen en Muziek.
Die kon geen orde houden en als hij kwaad was, begon hij hysterisch te schreeuwen en met zijn vuist op je achterhoofd te slaan. Je had toen net het nummer “Kom van dat dak af” van Peter Koelewijn en vooral als je het deel: “En lange Jansen zijn vrouw dat was een koorddanseres” zong, sloeg hij weer op tilt. Wij hadden bij het vak Muziek een lesboek waar plaatjes van componisten instonden. Ik had daar allerlei snorretjes en sikjes op getekend. Toen hij dat zag begon hij weer hysterisch te schreeuwen en scheurde die bladzijden uit mijn boek. Ik pikte dat niet en ben mijn beklag gaan doen bij de directeur want het was mijn, zelf gekochte, lesboek. De volgende les kreeg ik, met een gezicht als een oorwurm, weer een nieuw boek van hem. Hierin heb ik dus gelijk weer alle componisten voorzien van snorretjes en sikjes. Zes jaar later heb ik nog een jaar avondschool gedaan. De allereerste avond kwam ik hem in de gang tegen en toen hij mij zag verstijfde hij helemaal. Gelukkig voor hem had ik geen les meer van hem.
Hr. Geleens (bijnaam Opa); Smeden.
Hij was een magere man en al op leeftijd, maar de spieren lagen hem op zijn dunne armen. Hij sloeg met een paar klappen een vierkante staaf rond. Tijdens het voorsmeden vertelde hij dat er rotzakken waren die het handvat van de pook in het vuur deden en dan bij een ander klaar legde zodat die dan zijn hand verbrandde. Gelijk met het verhaal deed hij het voor, legde zijn pook in het vuur en lag hem daarna weer naast hem neer. Even later ging hij weer verder met smeden en greep hij, zonder erg, zelf in het hete handvat. Je hoorde het sissen maar hij gaf geen krimp! Hij gaf ook tegelijk lasles in het lokaal ernaast. Wij begonnen dan luid Opa roepend met onze voorhamer op het aambeeld te rammen. Hij kwam dan schreeuwend: “Opa zeggen hè” het lokaal weer binnen en zwaaide dan met een grote voorhamer boven zijn hoofd. We moesten schakels voor een ketting smeden en hoe beter je was, hoe langer de ketting was aan het eind van het schooljaar. Degene die weinig uitgespookt hadden leverde toen allemaal, van een goede leerling, dezelfde ketting in voor een cijfer. Tot hun verbazing kregen ze allemaal een ander cijfer.
Anton Rooskens; Fijnmetaalbewerken.
Hij was ook kunstschilder en had toen een permanente expositie in Parijs waar hij elk weekend naar toe reed. Bij de oprichting van de Cobra-groep is hij ook betrokken geweest. In de schoolkantine had hij een grote wandschildering gemaakt. Zijn dochter Simone Rooskens was een bekende actrice. Een uitspraak van hem was: "Je moet koekenbakker worden, dan kun je opvreten wat je verpest!" Met hem had ik een zeer goede verstandhouding en ik mocht van hem allerlei andere klusjes in de school doen.
Hr. Munich (bijnaam Sikkie); Lichamelijke oefening.
Het verhaal ging dat hij als jochie in de 2e Wereldoorlog door zijn kin geschoten was. Om dat te verbloemen had hij een sikje laten groeien. Hij kon geen orde houden, we sloten zelfs weddenschappen af wie er het eerste uit gestuurd zou worden en die heb ik heel vaak gewonnen. Hij stuurde je dan naar de directeur. Ik ging dan naar de onderdirecteur Joop Schmitz. Die gaf zelf nog les en liet je dan in een hoek van zijn lokaal een stapel stripboeken (Classics) lezen. Een klasgenoot van me presteerde het elke week om tijdens paaltjesvoetbal het kopje koffie van Sikkie van de tafel tegen de muur erachter te schieten. Met zo'n voetbalpaaltje sloeg hij de maat tijdens het in de rondte rennen. Als je dan aan het klieren was gooide hij dat paaltje laag over de grond naar je toe. Dat wist je, dus dan sprong je wel omhoog. Toen ik een keer niet zelf aan het klieren was, en dus niet oplette, gooide hij het paaltje naar iemand voor mij. Die sprong natuurlijk omhoog en ik kreeg het paaltje via de muur erachter tegen mijn enkel. Dat deed behoorlijk zeer en zonder na te denken gooide ik het paaltje, uit nijd, met een rotgang weer naar zijn hoofd terug. Hij kon nog net bukken en het paaltje ging dwars door het raam en lag, gelukkig zonder iemand geraakt te hebben, op de Beijersweg. Sikkie was wit om zijn neus en kon alleen nog uitbrengen: "Ga dat paaltje halen!" Ik zei dat hij dat zelf maar moest doen en dus eindigde ik weer bij Joop Schmitz. Toch heb ik kennelijk een “goede” indruk bij de heer Schmitz achter gelaten want toen hij mij, hij was inmiddels directeur, na 22 jaar weer zag zei hij voor dat ik wat kon zeggen: "Hé Arie, wat kom jij hier doen?" Een paar jaar later hoorde ik dat Sikkie overleden was, dat gaf mij toch te denken, mede omdat ik het hem ook niet echt makkelijk gemaakt heb.
Klasgenoten (F3) van het laatste jaar waren:
J. van Amsterdam (bijnaam Mokum), P. Backer, L. Derijcke, H. Doornberg, A. Faijdherbe, J. Fletscher, C. van Geilswijk (bijnaam Geile), J. Glas, P. Griffioen, J. Kant, G. Mersman, H. Paulis, J. Quik, J. Rietfort, J. Schneider, B. Smit, J. Stalenhoef, F. Stander, J. Tolsma en F. van Zwol.
