In september 1951 ging Frank Telman naar de kleuterschool aan het Gallileiplantsoen. De school had een, in zijn herinnering, enorme zandbak waar alle kinderen tegelijk in speelden. Achter de zandbak was een laantje, waar de juffen tijdens het speelkwartier samen wandelden en kletsten. Ze keken niet op of om naar de kinderen. Toch gebeurde er nooit iets vervelends: "kom daar tegenwoordig maar eens om".
De Archimedesweg had een breed trottoir en vlakbij de bomen waren klinkertegels. Je kon er veilig buiten spelen. De jonge kinderen speelden er met een houten tol. Frankje zette de tol omhoog tussen de tegels en sloeg er dan tegenaan met een veter aan een stokje. Na flink slaan ging de tol dan draaien. Hij heeft geprobeerd van de straathoek naar huis te tollen: hoe harder hij sloeg met de zweep, hoe hoger de tol 'sprong', maar in een rechte lijn tollen, dat lukte niet. Zijn oudere neef en nicht hadden allerlei clubjes waaraan hij als kleintje voor spek en bonen mee mocht doen, zoals een kringspelletje: "Joepie, joepie is gekomen, heeft een meisje weggehaald, maar ik kan er niet om treuren, gauw een ander weer gehaald", en dan dansten alle kinderen in het rond. Je kon op de rijweg spelen en overrennen zonder te kijken.
Op een dag spraken de mensen erover, dat er eindelijk iets moois van de straat gemaakt zou worden. De rijweg werd een geasfalteerde autoweg en de stoep werd versmald. Frank begreep niets van het waarderende gemompel: zijn drie meter klinkerstraat was weg! Hij trok zich terug in de achtertuin. Daar kon hij rustig zijn, door opa gemaakte bootje, laten varen tussen de goudvissen in de vijver.