Blauw zand

Mijn vader was een Engelandvaarder en arriveerde met de Prinses Irene brigade in 1945 in Nederland. We kwamen in 1947 op de Laplacestraat nummer 77 te wonen, in het huis van een NSB-er die er na de bevrijding was uitgeknikkerd. Ik kan me van die eerste jaren niet veel herinneren. Ik sprak toen nog geen Nederlands, maar op de kleuterschool, die ik in 1948 en 1949 bezocht, leerde ik dat snel.
Ik kan me wel herinnneren dat we veel in de zandbak van de kleuterschool aan het Gallileiplantsoen speelden. En dat we zo diep mogelijk probeerden te graven totdat de kleur van het zand mooi blauw en vochtig werd. Dat mocht niet en zodra de kleur van het zand blauw werd, kwam iedereen kijken. Inmiddels weet ik dat dit een aanloopkleur kleur is van het begin van de sedimenten van het vroegere meer en typerend is voor drooggelegde gronden, zoals polders, die nog niet volledig zijn uitgerijpt! Onze juf heette Witkop.
In de herfst van 1949 ging ik naar de Van der Waalsschool aan de Copernicusstraat en in 1955 naar de HBS-B aan de Mauritskade. Mijn jeugd in de Watergraafsmeer was heel prettig. Ik had veel vrienden en beleefde allerlei avonturen in de toen nog niet volgebouwde omgeving. De straat was altijd vol leven. Je had de orgelman, voddeman, schilleboer, wafelman, ijsman, visboer en groenteman (met hun door paard, fiets of hand gedreven karren), allerlei aan-huis-verkopers, straatmuzikanten en nog veel meer. Ik herinner me ook de muggenplagen door het IJsselmeer. Kleine handspuiten met DDT (Flit?) werden in de zomer dan ook (heel) veel in huis gebruikt.
Onlangs hoorde ik dat er in 2005 een reunie (50 Jaar) wordt georganiseerd van mijn zesde klas lagere school.