Ansje woont al jaren in de Vrolikstraat: “Het is een ontzettend lange straat en altijd kom ik weer mensen tegen die er werken, wonen of gewoond hebben. Zelfs mijn moeder heeft lang geleden in de Vrolikstraat gewerkt. Toen mijn man en ik er kwamen wonen, had de buurt een bedenkelijke reputatie, er waren veel drugspanden en de straat was behoorlijk verloederd. Na het dieptepunt met de moord op een meisje door haar buurman, is er veel gedaan om de buurt te verbeteren. Inderdaad is de buurt nu enorm opgeknapt en worden er door buurtbewoners positieve initiatieven opgestart. Een van de eerste buurtactiviteiten was het wasgoedproject, ik heb toen meegeholpen met het organiseren van een buurtlunch. Aan lange tafels zaten heel veel mensen lekker te eten, het was een succes.” ( http://idavanderlee.nl/wp-content/uploads/2016/09/1999-Wasgoed-is-Goed.compressed.pdf)
Ansje woont met heel veel plezier in haar buurt, ze maakt altijd wel een praatje met buurtgenoten, ziet soms leuke uitstallingen van dingen die mensen verzamelen en belt dan gerust aan. “Zo heb ik materiaal gekregen voor een van mijn boeken, een boek over mensen en hun verzamelingen.” Ook zelf laat ze via een vitrine aan het raam eigengemaakte textiel kunstwerken van zijde met wol zien. Om de buurt aantrekkelijk te houden maakt ze iedere week een schoonmaakronde om zwerfvuil op te ruimen. Er komt altijd positief commentaar op van voorbijgangers, maar helaas ligt de volgende week weer net zoveel rommel op straat. Maar alle kleine beetjes helpen is haar motto en ze vind het verslavend om te doen. Haar ervaringen met het ophangen van een leeskastje aan haar huis, waar mensen boeken kunnen halen en brengen, zijn bemoedigend: er wordt nooit troep ingelegd en het kastje blijft heel.
Ansje heeft jarenlang bij de buurtkrant ‘Dwars ‘ gewerkt: de leukste baan in haar leven. Er was veel ruimte voor vrijheid en creativiteit en een goede onderlinge samenwerking. Daar heeft ze ontdekt dat ze goed is in het coachen van vrijwilligers, iets wat ze in volgende banen- en nog steeds als coördinator vrijwilligerswerk in de zorg- heeft voortgezet. “ Vrijwilligers - in tegenstelling tot betaalde krachten die weten wat hun opdracht is- willen erkenning en aandacht voor hun eigen verhaal als ‘beloning’ en dat kost tijd maar levert ook heel boeiende contacten op.”
Nu, in coronatijd, maken Ansje en haar man dagelijks een wandeling in het Oosterpark: “Je ziet hier zoveel leuke dingen, het lijkt hier soms wel een rollerdisco, heel vaak staan er ook muzikanten te spelen, trouwerijen en kinderfeestjes spelen zich voor je ogen af”. Haar man, die jarenlang een cafetaria op de hoek van de Vrolikstraat en de Linneausstraat dreef, komt altijd bekenden tegen in het park.
Ansje is ook fotograaf en deze passie krijgt heeft in coronatijd een extra dimensie gekregen. “In het begin van de coronatijd heb ik elke dag een binnen foto geplaatst op mijn Facebook pagina en 10 daarvan zijn overgenomen door het Amsterdam Museum. Daarnaast maakte ik ‘inspirerende foto’s ‘ die ik stuurde aan mensen waarvan ik weet dat ze alleen zijn en die het niet zo makkelijk hebben in deze tijd.”
