Omstreeks 1973/74 kwam Anna Lont te wonen in de 3e Oosterparkstraat, vlak bij het Kastanjeplein ze had uitzicht op de Bonifatiuskerk.
In die tijd speelde de Anjerrevolutie in Portugal en samen met een vriend trok ze naar Portugal om te helpen. Het inspireerde haar om activiste te worden in haar eigen buurt. Ze meldde zich bij het buurtcentrum in de 3e Oosterparkstraat en deed mee aan acties tegen huurverhoging e.d.
Via een vriend werd ze lid van de CPN en ging contributie ophalen bij leden in de Oosterparkbuurt, zodoende kwam ze bij veel mensen thuis en hoorde allerlei verhalen. Er was veel onvrede over de slechte woningen en toen er in het begin van de 80er jaren bekend werd dat de Bonifatiuskerk gesloopt zou worden, waren veel oudere mensen blij dat er een bejaardenhuis voor in de plaats zou komen.
Anna en nog andere nieuwkomers wilden graag dat het ontwerp van het bejaardenhuis 'groener' zou worden en dat het een gebouw van statuur zou worden, maar ze vond niet veel weerklank bij de buurtbewoners. In de ogen van Anna is er toen een 'roze olifant' neergezet op het Kastanjeplein, ontegenzeggelijk met veel meer comfort voor de bewoners.
Ongeveer in dezelfde tijd werd bekend dat het gebouw van het Burgerziekenhuis vrij zou komen en de buurtbewoners konden plannen indienen voor gebruik van het gebouwen complex. Anna herinnert zich hoe ze toen meteen met een heleboel invloedrijke vrouwen is gaan bellen , bijvoorbeeld Saskia Stuivelink, Els Agsteribbe, Luzia Hartsuyker, omdat het haar een kans leek voor de vrouwenbeweging. In die tijd zaten veel alleenstaande moeders vast in de Bijstand en het idee was als er woon/werk plekken gecreëerd zouden worden, vrouwen met jonge kinderen vanuit huis aan het werk konden. Anna hing ook een oproep op in het buurthuis en daar kwamen veel reacties op. Dit heeft geresulteerd in de oprichting van de organisatie " Burgerziekenhuis voor vrouwen" en uiteindelijk is het gelukt om aan de Domselaerstraat woongelegenheid voor vrouwen met een bedrijf te creëeren.
"Dit heeft een lange tijd stand gehouden, momenteel wordt het terrein ook bewoond door mannen met een bedrijf" meent Anna. Als ze er nu op terugkijkt is haar ervaring "Je kunt wel invloed hebben door actie te voeren, maar vaak wordt de uitvoering toch heel anders dan je voor ogen had".
Dat geldt ook voor de actie die Anna op gang bracht nadat er een vrouw was doodgestoken op het Muiderpoortstation (1995): ze schreef daar een gedicht over wat in het Stadsblad verscheen. Het bleek dat heel veel mensen -vooral vrouwen - zich onveilig voelden op het station . Er is een onderzoek gedaan, de NS en de gemeente werden erbij betrokken en op den duur is het station en het stationsplein helemaal verbouwd. Anna; "Dat vrouwen de openbare ruimte anders ervaren dan mannen was toen nog onbekend, dat gegeven is wel overgenomen bij de verbouwingsplannen, de uitvoering is toch wel weer heel anders geworden dan we voor ogen hadden. Al met al is het enorm verbeterd".
Een van de laatste acties die Anna gevoerd heeft ( start 2014) is het oprichten van tuinvereniging de "Weesperzijdetuin" . Een initiatief om het kale, betegelde plein tegenover de Montessorischool te vergroenen met zelf gemetselde tuineilanden met mooie namen als het Maantje, de Slang, Zonnebloem. De enquette die het Stadsdeel verplicht stelde gaf als uitslag dat 84% van de buurtbewoners deze vergroening helemaal zag zitten. Deze tuineilanden moeten op termijn waarschijnlijk wijken voor de aanleg van een snelfietspad. (www.weesperzijdetuin.nl)
