Het was vaak in de winter dat mijn moeder en ik voor het raam zaten en wachtte op mijn vader die op de fiets van zijn werkgever KNSM kwam. Terwijl de kolenkachel lekker brandde en af en toe plofte vertelde mijn moeder vaak verhalen van vroeger.
Om de hoek bij de Borneostraat had je de woningen die volgens mij in de volksmond “ het fort van sjako” werden genoemd. Er woonde een vriendinnetje van mij. Gina Goudriaan. Mijn moeder vertelde me dat mijn oma als kind daar samen met haar ouders en een gedeelte van 19 broers en zussen had gewoond. Dat zal zo rond 1915 zijn geweest. Het is pas sinds een paar weken dat ik erachter kwam dat de woningen gebouwd zijn om de mensen die al een beetje geresocialiseerd waren weer terug in de maatschappij te brengen.
Daarvoor woonden ze in de barakken op Zeeburg. Gebouwd om overlast gevende gezinnen sociale lessen te geven zodat ze uiteindelijk weer terug konden in de andere buurten. Grote gezinnen en vaak werkeloos. Enfin toen mijn ma vertelde van het incident wist ik dat nog niet. Mijn oma woonde dus met een gedeelte van haar 19 broers en zussen op de kleine woning. Er zat een leeftijdsverschil van wel 20 jaar tussen de oudste en de jongste. Een van de zusjes was Eefje. Eefje was een schatje maar wel verstandelijk beperkt. Zij moest op enig moment voor straf op de wc zitten. Voor de deur van de wc stonden heel veel schoenen en klompen. In de wc zat een klein raampje dat uitkeek op het kleine straatje. Eefje pakte de schoenen en kieperde ze door het raam naar buiten. Toen ze bijna klaar was kwam een van de grote broers toevallig langs en zag wat ze had gedaan. Natuurlijk werd onmiddellijk geroepen dat iedereen zijn schoenen buiten moest zoeken. Helaas waren er nog meer kinderen op straat en de armoede was groot. Vele schoenen en klompen waren inmiddels verdwenen. Ik heb geen idee hoe ze het hebben opgelost maar kan me voorstellen dat het niet gezellig was. En sommige zullen erg koude voeten hebben gehad.
De barakken op Zeeburg zijn later verbouwd tot een ziekenhuis waar ik in 57 ter wereld kwam. Zo blijft het een familie dingetje.
