Als verpleegster leerde mevrouw van den Berg tijdens de Tweede Wereldoorlog haar man kennen, aankomend arts, hij kwam uit Oost. Zodoende ging het jonge stel na hun huwelijk inwonen bij de ouders van mijnheer in de Tweede Oosterparkstraat. Het inwonen duurde niet zo lang, als huisarts kon mijnheer in 1947 een praktijkruimte met woning huren op de hoek van de Pasteurstraat en de Hugo de Vrieslaan in de pasgebouwde wijk Jeruzalem. Daar kwamen vooral jonge stellen wonen en binnen de kortste tijd hield het echtpaar van den Berg twee maal per week babyspreekuur in de wijk, ook wel ‘luierdorp’ genoemd. Er waren meer buurten met een bijnaam, de straten rond de Eisingastraat heetten ‘de verzekeringsbuurt’ (omdat ze eigendom waren van een verzekeringsmaatschappij?), de huizen rondom de kazerne ‘de marechausseebuurt’ en het deel van de Tweede Oosterparkstraat bij de Linnaeusstraat was ‘het fluwelen eindje’ want daar woonden de notabelen.
Aanvankelijk legde dokter Van den Berg zijn visites af in een open MG, maar daar kwam hij snel van terug want als hij na zijn huisbezoek wilde instappen zat er meestal een horde kinderen in de auto. Voortaan reed hij op een bromfiets. Als privépersoon rondlopen in de buurt was lastig, hij werd vaak door patiënten aangeklampt. Wanneer het gezin Van den Berg zich op zondag wilde vertreden, gingen ze de buurt uit, vaak naar een waterplas temidden van bossage die grappig genoeg ‘Betlem’ werd genoemd. Natuurlijk had dr. Van den Berg ook patiënten buiten Jeruzalem/ Zijn vrouw herinnert zich dat hij een keer twee bevallingen tegelijk had in de buurt van de Zacherias Jansestraat. Om te voorkomen dat hij voortdurend de trappen op moest rennen om op de hoogte te blijven van de vordering van de bevalling- lang niet iedereen had in die tijd telefoon - had hij afgesproken dat de aanstaande ouders die op de hoogste verdieping woonden een opvallende balkonplant van het balkon weg zouden halen op het moment dat zijn komst nodig was. Het bleek niet zo'n handige afspraak, want de wind blies de plant weg zodat de dokter toch voor een loos alarm naar boven rende.
Omdat de huizen in Jeruzalem erg klein zijn trokken veel gezinnen weg zodra de kinderen groter werden, vaak naar de nieuwbouw in West. Vriendschappen verwaterden dan meestal, West was echt ver weg. Mevrouw had toch weinig tijd voor vriendschappen, ze was druk in de praktijk en in haar gezin. Met vier kinderen werd ook voor haar gezin de woning te klein en in 1962 vertrokken ze uit Jeruzalem.
