De kranten van...

Jantje en Dirk zijn twee uitersten. Wat de één niet heeft, bezit de ander in overvloed. Dirk is voor de duvel nog niet bang en weet iedereen te doen geloven wat hij zegt. Jantje is de trotse eigenaar van een trapbakfiets waarmee ze vaak op pad gaan om oud ijzer of oude kranten te schooien. Met het geld dat ze hiermee verdienen koopt Jantje een extra pilsie en sigaartje. Dirk besteedt al zijn verdiensten vaak in het café van Wiliem en Truus op de hoek van de Dapperstraat en de Mauritskade. Op een dag kwamen ze in de Watergraafsmeer terecht. Ze wisten dat daar de volgende dag de vuilnisman kwam en ze gingen kijken of er al wat handel buiten was neergezet. Er stond vrijwel geen vuilnisbak op de stoep, maar wel stonden overal bananendozen gevuld met oude kranten. En pakken kranten, keurig met touw vastgebonden. "Jantje," zei Dirk, "we zijn niet in de Watergraafsmeer terechtgekomen, maar in Luilekkerland!! Alles oplaje!" In die tijd kregen ze zevenentwintig cent per kilo, dus de opmerking van Dirk was volledig op zijn plaats. Na een goed kwartier konden ze amper over de lading oude kranten, die al in de bakfiets lagen, heenkijken. Ze waren nagenoeg bij het laatste huis in de straat aangekomen, toen een man naar buiten kwam met in iedere hand een pak samengebonden kranten. "Wat flikken jullie me nou, ken je niet met je pote van die kranten afblijve, hufters dat jullie benne! Die kranten zijn voor de kerk bestemd, niet voor gajes als jullie!" "Wij benne ook van de kerk." antwoordde Dirk. "Ken niet, want die komen altijd met een blauwe Volkswagenbus!" "Klopt mijnheer," zei Dirk met een stalen gezicht. "Dat is me buurman, maar zijn wagen is kadokus en hij heb ons gevraagd of wij hem voor één keer wilden helpen!" De man pakte zijn twee pakken kranten weer op en legde ze met behulp van Dirk boven op de stapel in de bakfiets, hen onderwijl bedankend dat zij zich zó voor het goede doel inspanden.