Hiltje Hettema
De gegeven roti rol lag nog warm in mijn rugzak toen de magere donkere man mij staande hield op het zebrapad nabij 'Mentrum'. "Heeft u wat kleingeld voor eten en een overnachting ? " vroeg hij. Samen liepen we over de zwart-witte strepen naar de Middenweg en aan de overkant bedacht ik "de warme roti rol, die geef ik, dan heeft hij vast geen honger meer".
Mijn rugzak zette ik neer en frommelde mijn geldbeurs wat naar onderen toe, wetende dat ik in gebukte houding zeer kwetsbaar zou zijn. Maar het was een aardige man. Hij keek wat verbaasd naar de warme roti rol die ik hem gaf, zeggende "Nou nee ! Ik eet wel een bakkie patat ". Met de vergelijkende prijs in mijn hoofd: 2 euro patat en 6 euro roti rol. De man gaf mij een vriendschappelijke vuist ( tegenwoordig het vriendschapsgebaar ?) tegen mijn geopende hand en we wensten elkaar een droge avond toe. Het regenen was inmiddels opgehouden.
De dag erna rende de geheel in het wit geklede - andere, witte - man over het hellende grasveld naar het beboste fietspad, welke schuin omhoog loopt naar de verkeersweg. Hijgende - met mijn fiets in de hand- verbaasde ik mij de man te zien in gehurkte houding.
Onherkenbaar met zijn capuchon over zijn hoofd als camouflage. Drukkende bezig met een keukenrol in plaats van kleine wc papiertjes. Zeer praktisch achteraf, want er moest veel geveegd worden. Bovenaan het fietspad keek ik nog eventjes naar de witte huisjes van Betondorp, me zelf afvragende dat de bewoners wel erg veranderd waren.
Dagen daarna lagen er nog restanten bruin wit keukenrol papier waarvan alleen ik de herkomst wist en dacht
"snuffelgrage honden aan de lijn, s.v.p"
