Sportblessures

Ik was 19 en trainde in de Makassarstraat in de selectie ’s avonds op het grintveld van korfbalclub Archipel in de speeltuin die dezelfde naam droeg. Die naam was ooit gekozen, omdat het terrein in de Indische buurt lag, waar de namen van de straten genoemd zijn naar de eilanden van wat nu Indonesië is en omdat de oorsprong van de club Wittenburg was. Want Kattenburg en Oosterburg worden met Wittenburg de oostelijke eilanden genoemd. Archipel werd dus de naam van de speeltuinvereniging met de korfbalclub als onderafdeling.

Maar ik wil het over die trainingsavond hebben, waar ik tot op de dag van vandaag nog regelmatig aan moet terugdenken. We deden een oefening in tweetallen. Je moest op één been hinken en de ander met een hand vasthouden en proberen uit evenwicht te brengen. Dat deed je dan door te trekken, plotseling inhouden, totdat de ander steun moest zoeken op z’n andere been. Ik hinkte samen met Drikus Klouwen. Bij mij schoot ineens iets in mijn rug, waardoor ik op de grond moest gaan liggen met opgetrokken knieën. Ik kon daarna mijn benen met geen mogelijkheid plat op de grond krijgen. Ik verging van de pijn. Een ambulance werd gebeld die na een kwartiertje het veld op reed (de hekken waren opengezet). Ik werd voorzichtig op een brancard gelegd. Toch kon ik nog lachen om een opmerking van Joop Meintjens: “Henk, en nu moet je gewoon opstaan en verder trainen.”

Ik werd naar het OLVG gebracht waar ze met veel moeite mijn benen rechtkregen en foto’s van mijn rug maakten. Ze konden niets zien op de röntgenfoto’s, tenminste niets onregelmatigs. (…)
Ik kreeg zware pijnstillers en kon weer naar huis. Daarna heb ik bijna twee weken plat op bed gelegen. Mijn onderrug is altijd een zwakke plek gebleven, die eens in de zoveel tijd opspeelt. Dan moet er een manuele therapeut aan te pas komen om de boel weer een beetje in het gareel te krijgen.

Hoe meer je beweegt, des te gezonder word je, hoor je dagelijks. Midas Dekker vindt sporten echter maar niets. In zijn boek ‘Lichamelijke oefening’ schrijft hij dat er alleen al in Nederland in één jaar 2,5 miljoen sportblessures zijn. Toch kan ik het niet laten en sport ik nog steeds, al gooit mijn rug zo nu en dan roet in het eten en moet ik aan die trainingsavond terugdenken.