Met mijn voeten op de telefoonboek houder

We klaagden weleens als ze belde wanneer we net aan tafel zaten, maar nu mijn moeder dezelfde leeftijd heeft als mijn oma in die tijd en wij elkaar soms vaker dan eens per dag bellen zonder een stap te hoeven verzetten, denk ik vaak terug aan de keren dat ik samen met Oma naar de telefooncel liep om mijn moeder te bellen wanneer ik bij mijn grootouders logeerde.

Het loopje door de Dapperstraat waar even tevoren nog markt was, maar wat nu iets desolaats had door het gebrek aan kramen, handel, de lokroep van marktlui en al of niet luisterende klanten. Het viaduct wat zowel eng, donker, vies als prachtig was, zeker als er een trein boven mijn hoofd denderde. Het vooruitzicht mijn eigen telefoonnummer te mogen draaien, waarbij Oma me met mijn voeten op de telefoonboekhouder zette, zodat ik bij de kiesschijf kon en me stevig vasthield, terwijl ze een kwartje in de gleuf gooide. De zware hoorn, die Oma en ik samen vasthielden, mijn hand in haar hand.

In 1980 verhuisden mijn grootouders wegens stadsvernieuwing naar de Rivierenbuurt en kregen ook zij telefoon. Dat was veel makkelijker voor mijn oma die inmiddels tegen de 80 liep. Nog als een kievit, maar de toekomst waarin dat niet meer zo zou zijn, diende zich aan. Gelukkig duurde dat lang, maar in 1994 verhuisden mijn grootouders weer noodgedwongen. Naar Sint Jacob. Op een haar na terug naar Oost.

Mijn opa heeft daar 7 maanden gewoond. Toen we op de dag van zijn begrafenis naar het graf op De Nieuwe Ooster liepen, begeleidde ik mijn oma zoals zij mij zo vaak naar de telefooncel had begeleid. Arm in arm.
In 2001 is ze zelf overleden, 98 jaar oud.
Ze heeft bijna een hele eeuw vooruitgang meegemaakt. Van post naar telegram naar telefoon.
Ik zou er een hele lange wandeling naar een telefooncel voor over hebben om haar nog één keer te kunnen bellen.