Ik omhelsde mijn oma Netty van der Pels-Bloemsaat niet alleen omdat ik een Playmobil verkeersbordenset van haar had gekregen, ik hield gewoon - of is dat niet gewoon? - heel veel van haar. En zij van mij.
Ze is 98 geworden en in 2001 overleden. Hoe oud iemand wordt en hoelang geleden een dierbare je heeft verlaten, maakt niet uit. Het gemis blijft, maar de liefde ook.
Oma was, in tegenstelling tot mijn opa, niet zo gek op Oost. Ze vond, als iemand van de hogere middenklasse, de buurt beneden haar stand. Ze had liever in Zuid gewoond, net als haar ouders.
In 1981 kwam haar droom uit toen Opa en Oma een woning in de Rivierenbuurt kregen toegewezen, omdat hun woning op de afbraaklijst stond. Opa bleef liever in Oost, maar gaf zijn vrouw haar zin.
Toen Oma rond haar negentigste ouderdomsdementie kreeg en in St. Jacob terechtkwam, wilde ze dolgraag terug naar huis. "Terug naar de Kribbestraat?" vroeg ik dan. "Nee, terug naar de Tweede van Swindenstraat."
Of ze wilde of niet, Oost was in haar diepste wezen haar thuis geworden. 