Vingerafdruk

"Bij politiecellen behoren onderzoeksruimtes, zoals voor persoonsherkenning achter een spiegel en fouilleren." Het is 27 september 2003 en politiebureau Linnaeusstraat heeft een open dag. Een wat oudere dame laat in een cel een vingerafdruk afnemen, daarna ben ik aan de beurt. Ondertussen vertelt agent M. van de Sluis verder: "De vingers van verdachte worden afgenomen op een plaatje dat naar de afdeling Sarphatistraat gaat. Zij vergelijken de afdruk met alle bekende vingerafdrukken. Zo kunnen ze de identiteit van verdachte vaststellen. Alle Schengenlanden zijn op dit systeem aangesloten." De politieman brengt inkt op de glasplaat aan, pakt mijn hand en rolt mijn duim over de glasplaat en dan over een kaartje. Van de Sluis enthousiast: "ik ben negen jaar bij de politie. Toen ik 18 was, werd mijn sollicitatie afgewezen. Op mijn 25-ste heb ik het opnieuw geprobeerd. Ik had het eerder gewild maar er bestond een zakgeldregeling. Pas boven de 25 jaar kreeg je salaris. Ik was getrouwd en had kinderen, van 800 gulden zakgeld kon ik dus niet rondkomen. Daarom heb ik gewacht tot mijn 25e. Na twee jaar mocht ik naar de politieschool. De opleiding duurde anderhalf jaar. Ik heb in Ouderkerk gewerkt en in de binnenstad, een mooie werkplek. Sinds juli 2003 ben ik in Oost. Ten opzichte van bijvoorbeeld Amstelveen en Ouderkerk is de werkdruk hier hoog. Er is veel criminaliteit." Ik vertel Van de Sluit dat ik gelezen heb dat Oost een getto wordt genoemd. "Nee," zegt van de Sluis beslist, "daar ben ik het niet mee eens. Dat is te sterk uitgedrukt. Oost is een leuk deel van Amsterdam."