Rond het jaar 2005 kwam ik in de Architectenbuurt wonen, een buurtje in Oost, aan de rand van de stad. Verderop lag een industriegebied, Cruquius, met een betoncentrale, afvalverwerkingsbedrijf, metaalbewerkingsbedrijven, papieropslag, brandbeveiligingsbedrijf, enzovoorts. Een lange straat met een scherpe bocht naar links, met loodsen. Ook leegstand: de Sigma-verffabriek bijvoorbeeld. Krakers, vervallen gebouwen. Spannend en naargeestig. Toen mijn dochter een folderwijk had, verbood ik haar om naar die uithoek te gaan. Dan maar geen folders bij het Insulindehuisje of bij Metaal Magnus, helemaal op het eind.
In de loop van de jaren kwam ik erachter, dat ik ook op het Cruquiuseiland woon. Ons schiereiland wordt omsloten door water, aan de noordkant de Entrepothaven, zuidkant de Nieuwevaart, westelijk de Nieuwevaartweg en aan het eind het Amsterdam-Rijnkanaal. Ik las over de geschiedenis, ik volgde de ontwikkelingen. Er waren al allerlei plannen maar die kwamen niet tot uitvoer tijdens de economische crisis. Alleen bedrijvencentrum Cruquius Kwartier en De Nieuwe Vaart, verrezen in respectievelijk 2006 en 2009. En nu ineens volgen de veranderingen in een razend tempo. Volgens de plannen moet dit oostelijke deel van het Cruquiseiland een werk-, woongebied worden, met een industrieel karaker.
Ongeveer de helft van de loodsen en gebouwen is inmiddels gesloopt en de nieuwbouw is in volle gang.
Eind 2017 heb ik nieuwe buren gekregen aan de Th. K. van Lohuizenlaan en op het Albetonterrein aan de Zeeburgerkade. Straks staan hier zo’n 2000 nieuwe woningen en krijgen we een fietsbrug die de Amsterdamse Brug met het Cruquiseiland verbindt.
Dan woon ik niet meer aan de rand van de stad maar in het centrum.
