Zeven voor een dup

Eeen straatventer prijst sinaasappelen aan

Hendrikje van Dusseldorp - nu ruim 93 jaar oud - heeft nog levendige herinneringen aan haar ervaringen als winkelier in de Weesperzijde buurt en de Indische buurt.

Mevrouw van Dusseldorp in januari 2017. Foto: Marella Karpe

Mevrouw van Dusseldorp in januari 2017. Foto: Marella Karpe

 

 

 

 

Wie denkt dat tegenwoordig de winkels lang open zijn, weet waarschijnlijk niet hoe dat voor de oorlog ging.

Mevrouw van Dusseldorp uit 1923 kan zich nog goed herinneren dat het boekenwinkeltje, annex kantoor- en school artikelenzaak, van haar ouders door de week tot 8 uur ’s avonds open was en op zaterdag tot 10 uur. Het kwam geregeld voor dat de winkelbel ging terwijl het gezin aan tafel zat, moeder kwam zuchtend terug als het dan om de verkoop van 1 postzegel bleek te gaan. Meestal hadden haar ouders plezier in het winkelierschap, maar sommige klanten… In de winkel werden ook ‘kastrandjes’ verkocht, strookjes papier waarmee je kastplanken aan de voorkant versierde, en die waren er in talloze patronen. Een klant liet moeder alle variëteiten die ze onder de toonbank bewaarde uitstallen en besloot toen “nee het is me toch te duur, ik ga naar de Hema”.

De boekwinkel was in de Blasiusstraat op nummer 66, even verder op was de boekbinderij. “Ik mocht vanuit school vader helpen, dat vond ik heel leuk, bijvoorbeeld bij het vergaren en naaien van boeken. Dat ging zo; van de drukkerij kwamen grote vellen bedrukt papier, die moest je zo vouwen dat er een boekblad ( een katern) ontstond en dat werd weer opengesneden op een snijmachine. Vader had een nummermachine, een ponsapparaat en een pers voor het aandrukken van ingenaaide boeken.”

Mevrouw herinnert zich dat er in haar jeugd veel handel op straat was, een melkventer, diverse viskarren, een man met haring en zuur:alles kwam langs. De verkopers hadden meestal maar 1 product. “Je hoefde de deur niet uit voor je boodschappen, trouwens vaak zaten de mensen met een stoel op straat “. Ook op zondag kwamen er verkopers langs, bijvoorbeeld de sinaasappel venter. Mevrouw weet nog zijn roep: “sodemieterse sinaasappelen, 7 voor een dup”.

“Ik ging naar de school met de Bijbel aan het ’s Gravesandeplein, ik vond het fijn want ik kon goed leren. Vader en het schoolhoofd wilden dat ik naar de HBS aan het Oosterpark ging, ik was al geslaagd voor het toelating examen, maar moeder vond dat niks voor een meisje. Ik ging naar “de school voor vrouwelijke jeugd” aan de Weteringschans, daar leerde ik naaien, strijken, handwerken en patroon tekenen.  Na 2 jaar school haalde ik het diploma costuum naaien en ging werken op een klein atelier in Diemen. Dat heb ik precies 1 week gedaan, vader vond dat ik veel te weinig verdiende en beter bij hem in de winkel kon komen helpen”. Dat heeft mevrouw gedaan tot ze op haar 21e jaar trouwde, midden in het oorlogsjaar 1944, met Klaas van Dusseldorp die ze via de kerk leerde kennen. En wederom kwam ze in een winkel te staan, want haar man werkte in de groentewinkel van zijn  ouders op de hoek van de Sumatrastraat en de Insulindeweg . “ De dag na mijn trouwen stond ik in de groentewinkel. Het was oorlog en eerst konden we via een tuinder nog wel aan groente komen, maar het was dan maar 1 soort, bijvoorbeeld andijvie of prei. Dat schreven we dan op de etalageruit, het was het enige wat we verkochten die dag. Later werden het suikerbieten. Ook in de winkel van mijn schoonouders hing het bordje ‘verboden voor Joden ‘ de groenten werden daarom bezorgd bij de Joodse klanten, zolang ze er nog waren tenminste.”

Na de oorlog breidde het gezin van mevrouw zich snel uit en de woning schuin boven de winkel werd te klein. In 1965 verhuisde het gezin naar het Christiaan Huygensplein en hielp mevrouw nog maar af en toe in de winkel. “Maar mijn man hield heimwee naar de Indische buurt en toen wij in 1996 deze flat in aanbouw zagen aan het  Kramatplantsoen, hebben we meteen geïnformeerd en zo waar we konden een flat krijgen. Mijn man heeft er tot zijn overlijden van kunnen genieten en ik ben ook nog altijd blij dat ik hier woon “.

 

 

 

Alle rechten voorbehouden

1125 keer bekeken

Bekijk meer afbeeldingen

Huwelijksfoto, genomen op  3 mei 1944 bij Keizersgrachtkerk. Ds Doornbosch voltrok het kerkelijk huwelijk.

Huwelijksfoto, genomen op 3 mei 1944 bij Keizersgrachtkerk. Ds Doornbosch voltrok het kerkelijk huwelijk.

Winkel op hoek Sumatrastraat , Insulindeweg. Foto van na de oorlog, de voormalige apotheek was al bij de winkel getrokken.

Winkel op hoek Sumatrastraat , Insulindeweg. Foto van na de oorlog, de voormalige apotheek was al bij de winkel getrokken.

3 reacties

Voeg je reactie toe
lida Loopeker

geen

ik heb in de celebessrtaat gewoond weas oze groente man wat leuk is dat

Fred Verheul

Zeven voor een dup

Ik ben geboren maart 1946 in de Sumatastraat 125, en heb daar gewoond tot april 1971.

De geplaatste trouwfoto maakte het beeld van de familie Dusseldorp compleet, of ik

weer in de winkel was en de heer Dusseldorp voor mij zag staan, geen enkele

verandering aan hem te zien.

 

 

 

 

 

 

Adrie de Man

insulindeweg

Wat leuk de reaktie te lezen van mevrouw Dusseldorp.

ik heb heel wat in haar winkel gestaan.

ik ben geboren in 1949 op de insulindeweg op nr 91 bel etage. Naar school ging ik naar de Idenburgschool in de javastraat. 

beneden ons woonde de fam v Soest met twee dochtertjes en naast ons de fam Nikken

gezin met 11 kinderen waar ik altijd mee optrok. ijsforten bouwen (strenge winters) en het

jodemanisie. Ik woon nu al jaren in Ede veluwe en heb daar ook Rob de Nijs ontmoet

die hier in de buurt woont. ook hij vertelde vaak op het jodemanisie te hebben gespeeld.

we wisten waar hij woonde boven de boekenwinkel in de lineausstr.  

Mijn Oma woonde op de insulindeweg 37 huis en regelmatig liep ik dan ook van 37 naar 91.

Je kon heerlijk spelen op straat, auto,s waren er nog weinig. wij woonde in het blok tussen het postkantoor en politieburo. inderdaad je bal was niet veilig bij die lui.

De huizen in oude styl zijn nu prakties allemaal weg en verbouwd.

Insulindeweg 91 nu ook zag ik laatst.  

 

ik heb er tot mijn 11e gewoond. Mijn ouders vonden de buurt achteruit gaan we zijn toen verhuisd naar buitenveldert . Van mijn ouders heb ik vaak gehoord dat op de eerste oorlogsdag iedereen op straat stond naar de vijandelijke vliegtuigen kijken die schiphol bombardeerde. Mijn vader was werkzaam bij Fokker toen nog in Amsterdam Noord.

en heeft ook daar bombardementen op de fabriek meegemaakt en heel veel geluk gehad dat te overleven.

We speelden veel op en rond de straten van de insulindeweg. Eerst kwamen vele karren nog aan huis/ scharen sliep/melkventer/ een man met pinda,s volgens mij chinees die zong daar ook bij pinda, pinda lekka lekka.

De eerste patatzaak zien komen sumatrastraat en eerste chinees. 

Ook warm water uit een eerste geisertje in de keuken heb ik zien komen. daarvoor kookte mijn moeder warm water, badkamer hadden we niet. Wel hadden we vaak kinderen op bezoek. Mijn ouders waren 1 van de eerste die een televisie bij de firma Ijzenbrand kochten in de 1e v swindenstraat. De winkelier kwam toen nog met twee toestellen aan huis. ze konden toen kiezen tussen een groot en klein toestel.

Leuk deze site en dat er nog zoveel reakties komen.

succes gr Adrie de Man