Je hebt vast wel eens het bekende affiche van de IDFA (International Documentary Festival) gezien. Dat is gemaakt door de in 2012 overleden grafisch ontwerper Jan Bons. Ik zat op de middelbare school in de klas bij zijn zoon, Jeroen. Die had op jonge leeftijd al een zware basstem en een manier van praten die deed denken aan Ko van Dijk en Geert van Oorschot. Behalve het IDFA-affiche ontwierp Jan Bons alle affiches voor de voorstellingen van toneelgroep Studio en later De Appel.
Jeroen ben ik uit het oog verloren, maar lees via internet dat hij later met zijn vader samenwerkte onder de naam De Affiche Galerij. Door een artikel in Ons Amsterdam over jeugdherinneringen en scheidslijnen tussen bevolkingsgroepen, denk ik aan Jeroen. Hij woonde op een gracht in de binnenstad, maar zijn ouders hadden ook een houten huis aan de rand van het Flevopark uitkijkend op het Nieuwe Diep. Hij nam mij een paar keer mee. Op weg ernaartoe kwam je namelijk langs mijn huis, ik woonde op de Zeeburgerdijk.
In dat huis van hun, Flevopark 11 (@middeninhetpark), merkte ik het verschil tussen een leeftijdgenoot uit een bohemien milieu en ikzelf, die nog niet in aanraking was gekomen met bijvoorbeeld zoiets simpels als een pizza. Want, het trapje van de dijk aflopend naar het houten huis, kwam ik in een keuken met een hoeveelheid busjes, flesjes, potten en pannen en ingrediënten, die ik bij ons thuis nog nooit in de keuken was tegengekomen. Het was er rommelig, maar erg gezellig. Wat ik toen bij de familie Bons tegenkwam, zie ik nu in de keuken bij mijn dochter ruim een halve eeuw later.
Het houtenhuis met schuur blijkt nog steeds in het bezit van de familie Bons te zijn, want zomers organiseren ze er allerlei evenementen, onder andere Parkbios-avonden en live muziek. Het duurt soms even, maar scheidslijnen tussen bevolkingsgroepen vervagen met de jaren.