Ik ben geboren en opgegroeid aan de Nieuwendammerdijk in Amsterdam-Noord. Kort na de oorlog, in 1946, trouwde ik. We konden een slagerij/Vleeschhouwerij overnemen aan De Brink in Betondorp. Mijn verloofde was augustus 1945 terug gekomen uit Duitsland waar hij als dwangarbeider had moeten werken. Hij wilde niet terug naar de boerderij van zijn ouders. Voorlopig bleven we inwonen bij mijn ouders in Noord, want er was ook toen een groot gebrek aan woningen. Elke avond, als de slagerij aan kant was, gingen we met tram 9 en het pontje terug naar Noord. Hier in Betondorp is geen kerk en geen kroeg zei mijn man.
In 1947 kwam het huis boven de zaak, toen nog een klein één-kamer woninkje, vrij en konden we daar intrekken. Veel vrouwen zouden daar dolgelukkig mee zijn geweest, maar ik vond het verschrikkelijk. Het voelde of ik naar een ander land was geëmigreerd. Bij mijn man en bij mij thuis waren we Rooms-katholiek. Net als de meeste andere mensen in die tijd trokken we bijna alleen op met mensen van ons eigen geloof. Betondorp stond bekend als een dorp van socialisten en communisten. Voor de oorlog woonden er ook vrij veel joodse mensen. Maar een katholieke kerk of school was er niet.
Ik voelde me heel erg eenzaam, ondanks het vriendelijke contact met klanten in de winkel.Toen Gerard, onze oudste zoon, vijf was kon hij naar een katholiek kleuterklasje (zie foto) in een noodlokaal bij de openbare school. Begin jaren vijftig werd in dat noodlokaal ook op zondag de mis gevierd met een priester van elders. Rond 1960 was onze geloofsgemeenschap zo gegroeid dat er een eigen stenen gebouw, de Heilige Familie Kerk, kon worden gebouwd aan de Zaaiersweg. Die kerk bestaat nog steeds, nu als Internationale Katholieke Gemeenschap met Engelstalige diensten (zie foto) .Wat ik ook erg vond was dat mijn jongens vanaf zes jaar ver in de Watergraafsmeer naar de Sint Lidwinaschool aan de Linnaeushof moesten lopen. Dáár ging mijn oudste met zijn pakje brood voor de middag, helemaal in z'n eentje. Dat zou je nu toch niet meer voor je kind willen. Maar ja, in de jaren vijftig waren geloofsprincipes nog heilig!
Het heeft lang geduurd eer ik me vertrouwd voelde in Betondorp. Alles was vreemd. Zo werden er tijdens zomerfeestdagen Volksdansen met muziek erbij uitgevoerd op de Brink. Wij keken wij daar vreemd tegenaan. Later kreeg ik toch een vriendin, de vrouw van de kruidenier op de andere hoek. Onze kinderen hadden dezelfde leeftijd en speelden met elkaar. We zijn in de jaren zeventig zelfs wel eens met z'n tweetjes een weekje naar Oostenrijk geweest. Nu ben ik blij dat ik hier woon; ik voel me hier thuis en ik geniet dagelijks van het mooie uitzicht.
