Het verhaal van de familie Keizer!

Verteller: De familie Gans. Sara de Vries
Auteur: Frits Slicht Frits Slicht
Indische Buurt

Er zijn dus “Rechtvaardige Mensen”

Zorgvuldig bewaard door de buren van het gezin Gans! Het Napoleon servies, terug uit de onderduik. (bron: Mevr. S. de Vries / foto gemaakt door Frits Slicht)

Zorgvuldig bewaard door de buren van het gezin Gans! Het Napoleon servies, terug uit de onderduik. (bron: Mevr. S. de Vries / foto gemaakt door Frits Slicht)

Alle rechten voorbehouden

Uit het verhaal van de buren, de familie Keizer, blijkt dat vooral Mathilda het erg moeilijk heeft in deze tijd. Op haar kaart van de Joodse Raad staat dat zij last heeft van ‘een verhoogde bloeddruk’.
Dit schrijft de kleinzoon van de familie Keizer:

+++ “Wat mij is verteld over de familie Gans
Mijn grootouders woonden op de Kramatweg 27-1, boven de drukkerij van
meneer Gans (geboortekaarten etc.) Mijn moeder was het vriendinnetje van
Branca, ze scheelden een jaar (Branca van 1931, mijn moeder van 1932).
Piet Gans, de vader, en zijn zoon Philip verdwenen al vroeg in de oorlog
naar een werkkamp. Mevrouw (Mathilda) Gans, die erg bevreesd was, had
hen ook daartoe 'aangemoedigd', omdat ze dacht dat daarmee erger te
voorkomen was (zoals de Duitsers wilden). Moeder en dochter Gans bleven
tot ver in de oorlog half ondergedoken in hun huis zitten, het verzet zorgde
ervoor dat ze te eten kregen. Mijn oma heeft mevrouw Gans nog
aangeboden onder te duiken, met Branca, bij een broer in Monnickendam –
de angst deed haar weigeren...Tot op een dag de man van het gas kwam,
letterlijk: hij kwam voor de gasmeter. En hij heeft ze verraden. Toen Branca
en mevrouw Gans werden opgehaald, is mijn oma nog brood voor ze gaan
halen. Mevrouw Gans gaf haar verschillende dingen in bewaring, die waarde
voor haar hadden, wat foto's, platen waarop Philip te horen was, die zong in
de synagoge... Een WA-man (er waren er twee, tegen wie mijn oma na de
oorlog heeft getuigd) kwam naderhand nog bij mijn oma aan de deur met
een vissenkom en een vetplantje. 'Wat leeft, hoeft niet dood', zei hij, waarop
mijn oma hem alleen maar vernietigend aankeek. En zo zijn Branca en haar
moeder verdwenen, naar Auschwitz. De dingen die mevrouw Gans aan mijn
oma gaf, zijn nu via mijn moeder bij mij terechtgekomen.”

(Bron: Johan Herrenberg, de kleinzoon van de familie Keizer)

Mathilda en haar dochtertje Branca zijn beiden in Auschwitz vermoord op 8 april 1944. Of Mathilda weet heeft gehad van wat haar man en zoon zijn overkomen, is niet bekend. Mathilda heeft nog wel een ansichtkaart van haar zoon gekregen. Deze is zonder datum. Philip schrijft dat alles Oké is (zie verder, bij Philip)!
N.B. de hierboven genoemde zaken, de nalatenschap, zijn nu in het bezit van het enige familielid van het gezin Gans, te weten: mevrouw S. de Vries.

Terug naar: de inhoudsopgave

Alle rechten voorbehouden

387 keer bekeken

Geen reacties

Voeg je reactie toe