Aanrijding met de tram
Best vaak was er een aanrijding met de tram of commotie ín de tram! Dat konden wij altijd heel goed volgen vanuit ons huis en vanaf de stoep waar wij uiteraard speelden als kind.
Soms was er wel eens iemand een beetje gewond en ja hoor, mijn ouders snelden dan te hulp met pleisters, glaasjes water etc. Het ziekenhuis was om de hoek, dus werd er ook wel eens iemand naar de eerste hulp gebracht. Niet dat dat allemaal nou heel vaak voorkwam, gelukkig, maar ik kan het mij wel herinneren.
Middenstanders in de straat
De groenteman Bos, schoonmaakbedrijf waar ik even de naam niet meer van weet en sporthuis Joro zaten aan de overkant. Bakker Willem Oor op de linker hoek en de alom bekende bakkerij Hartog aan het eind van de straat. Al die middenstanders onder elkaar gingen zo leuk Amsterdams met elkaar om. Bakker Hartog en mijn vader kwamen samen uit de Oosterparkbuurt dus kenden elkaar hun hele leven al, voor zover ik begrepen had. Natuurlijk hadden ze allemaal wel iets te mopperen op elkaar, maar ondertussen was het best een hechte band. Zelfs privé kwamen ze wel bij elkaar, behalve niet het sporthuis.
Gezinsleven
Wij waren een gezin met vader moeder, zoon en twee dochters waarvan ik de jongste ben. Wij gingen naar de 4e Montessorischool vlakbij en kwamen tussen de middag thuis om te eten. Het fijne aan alles was toch ook wel dat mijn vader natuurlijk de hele dag naar de klanten reed maar tussen de middag mee at thuis met ons.
Mijn moeder was in principe altijd thuis nodig en kon niet echt vaak de deur uit. Dat ging gewoon niet omdat 'er gebeld kon worden' voor een loodgietersklus. Natuurlijk ging ze heus wel eens weg en met ons ook, maar ja.....er had dan wel gebeld kunnen worden en liep mijn vader een klus mis. Gelukkig gingen wij de weekenden naar Friesland waar we een klein leuk recreatiehuisje hadden. (De middenstanders hadden het toen toch iets ruimer dan anderen)
Ook 's nachts belden er wel eens klanten
Later werd het antwoordapparaat uitgevonden maar dat was niks voor mijn vader! "O nee, als ze zo'n bandje horen, bellen ze een ander!" Er waren uiteraard vaak 'noodklussen' en mijn vader stond erom bekend dat hij een stuk goedkoper was dan dat de S.O.S.-dienst gebeld werd! Ook 's nachts belden er wel eens klanten. Vaak oudere dames of alleenstaanden of gezinnen met kleine kinderen en mijn vader kon het dan niet over zijn hart verkrijgen om niet te gaan. Nogmaals een gouden hart!
Geen modern spul zoals een dakligt
Zakken met zwaar grind en mastiek werden met de hand en schouders naar boven gedragen als het dak ergens gerepareerd moest worden. Heel zwaar werk maar zelfs later wilde mijn vader niet aan modern spul zoals een daklift enzovoorts.
Later toen mijn broer mee kwam werken in de zaak, mopperde die wel eens dat mijn vader zo nooit rijk werd en hij ging het wel anders doen. Dat veroorzaakte wel eens wrijving.
Mijn vader was en bleef een 'ouderwetse' loodgieter in Amsterdam Oost. Hij was geboren in de Oosterparkbuurt. Helaas kreeg hij wat gezondheidsproblemen en mocht maar 59 jaar worden. In 1989 nam mijn broer dan ook de zaak over. Dat heeft hij nog wat jaren gedaan en inmiddels is de zaak niet meer.
Ik kan terugkijken op een hele fijne jeugd daar in de Ruyschstraat 97, als dochter van de Loodgieter!
Linda Nieman
----------------------------------------------
Voor het eerste verhaal ga naar Loodgietersbedrijf Nieman
Klik rechts (icoontje) bovenaan op de foto en de foto wordt vergroot weergegeven.
