blij van taal

Wat word ik toch blij van Taal.

Taal met een hoofdletter wel te verstaan. Taal is namelijk niet zomaar wat. Het is een kunst. Kunst met een grote K. Zoals ook Muziek dat is. En Dans. Al dansend op mijn stoel luister ik naar het Nederlands Philharmonisch Orkest. Wat is het toch fijn dat zij in Oost zijn neergestreken; één van de violistes geeft een inleiding in de muziek: "Wat is taal? Iets wat ons bindt, maar wat ons soms ook scheidt. Want wat als je de taal niet spreekt? Je kan het natuurlijk ook als een uitdaging zien - een nieuwe taal te leren. Wat is nu een universele taal? Ja, de muziek! Dit is een taal die wij allemaal begrijpen. Welke universele talen zijn er nog meer?"

"De Kunst, de zon, de maan en de sterren!", roep ik. Zijn wij niet allen sterren hier op aarde? De dame naast mij: "Het Gezicht." Ja, het gezicht, de emotie. De lach en de traan. Een kind begrijpt als geen ander deze taal. Het gezicht spreekt boekdelen, om in bibliotheektaal te spreken. De bibliotheek is de verzamelplek van heel veel boeken. Zoveel boeken. Zoveel moois. Prachtig toch?

Allemachtig Prachtig! Ook zo'n mooi, Nederlands Woordenspel. Zoals ook gisteren de waarde van het woord 'bewaren' me toe kwam. Ik me er bewust van werd. Bewaren, wat een mooi woord eigenlijk. Daar zit het woord waarde in.
Als ik de zin "Wat is de waarde van bewaren?" in het Engels vertaal krijg ik: "What is the value of preserving?".
De woordensynchroniciteit - als dat woord al bestaat - valt hier weg.

Ik zie op google - ook zo'n mooie uitvinding - dat het twee woorden zijn: woorden en synchroniciteit. Niet één woord? Waarom eigenlijk niet? Het gaat toch over synchroniciteit? Carl Jung introduceerde de term synchroniciteit: 'Synchroniciteit doelt op de gelijktijdigheid van gebeurtenissen en hun veronderstelde analogie of overeenkomst'.

Wat hebben we toch een prachtige taal, realiseer ik me. En een prachtige geschiedenis. En onze taal maakt het mogelijk deze weer te herleven. Terwijl ik onze taal toch soms ook wel als heel plat ervaar. Zoals ons land is, is onze taal: plat. Dan is de franse taal toch veel romantischer. Meer emotie. Zangeriger.

In Nepal - om maar even een sprong te maken - versta ik helemaal niemand. Of misschien juist iedereen. Omdat ik de taal niet spreek, luister ik met mijn hart. Ik luister naar de klanken, de emotie en laat mij hierdoor raken. Ik kijk naar de expressie van gezicht en lichaam. De blijdschap of treurigheid. Ik voel me daar heel prettig bij. Wat een rust geeft dat mij.

Zoals ik nu ook een hele rust ervaar - dit opschrijvende - zittende in het glazen huis in de bibliotheek op het Javaplein. Een prachtige plek. Vandaag = 12 september 2014 = is het Taalfestival. Er is koffie, er zijn koekjes en vele stalletjes met informatie over Taal leren..
Hartelijke groet!

Lucy Nooren