Gesloopte buurt

Van 1979 tot 1991 was ik actief bij de Buurtwinkel (later het wijkcentrum). In die eerste jaren zaten we in het winkelpand op de hoek Molukkenstraat en de Eerste Atjehstraat. Een perfecte plek, dat bleek ook wel door de grote hoeveelheid aanloop die we daar hadden. De deur was altijd open, en door de grote winkelramen kon iedereen goed naar binnen kijken. Het pand was gekraakt door de kraakgroep en het opbouwwerk had er z´n werkplek gekregen. Er was een dagelijkse crèche, vrijwilligers hielden elke middag een spreekuur. Ook de buurtkrant Tong Tong werd er gemaakt. En een heleboel actieve bewonersgroepen hadden er hun thuis. Het belangrijkste item in die eerste jaren was natuurlijk de stadsvernieuwing. Het plan zoals dat er in eerste instantie lag, en waar al jaren de gevolgen zichtbaar van waren in de vorm van de vele dichtgetimmerde woningen, was dat er per kwadrant van de buurt gesloopt zou worden. Dus iedereen uitplaatsen (naar Lelystad, Purmerend en Holendrecht) en de boel dichttimmeren. En dan een zo groot mogelijke hoeveelheid woningen in een keer slopen. Op die manier kon in een heel ander stratenpatroon gebouwd worden, bovendien hoefde je zo veel minder rekening te houden met omwonenden en andere lastige omstandigheden. Waar ze niet op gerekend hadden, was dat juist de dichtgetimmerde panden krakers aantrokken en dat juist deze groep nieuwe betrokken bewoners van de buurt zouden pleiten én actievoeren (net als in de Dapperbuurt) voor een aanpak die een meer menselijke maat had, en bestaande sociale verbanden in stand zou houden. Deze andere aanpak werd uiteindelijk door de Gemeente overgenomen, waarbij het ‘Bouwen voor de Buurt’ — dat wil zeggen dat bewoners het recht hebben om terug te keren in de nieuwbouw op dezelfde plek als hun oude woning - een belangrijk winstpunt was.